Monday, April 30, 2012

ဒီေန႔



ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူ သိပ္ခ်စ္မိ သြားၾကတာ အေတာ္ေလး ေတာ့ ထူးဆန္းေနႏိုင္ ပါတယ္..။ ျပန္ ေျပာျပ ရမယ္ ဆိုရင္ လည္း စကားလံုး ေတြ က သိပ္ေတာ့ မ႐ွိျပန္ ပါဘူး။ ႏွလံုးသား ထဲကို အလိုလို ေရာက္ လာၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးနဲ႔ အခိုင္အမာ သေႏၶ တည္ သြားတာ မ်ိဳးေလး ပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္ေျခ ေတြ သူ႔ဆီ လွမ္း မသြားခဲ့ သလို သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို မကမ္း ခဲ့ ပါဘူး..။

ဒါေပမဲ့ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာ က ကၽြန္ေတာ္ တု႔ိ ဆံုမွတ္ တစ္ခုေလး အေပၚ မွာ အတူတူ ရပ္မိ သြားၾကတယ္ ဆိုတာပါပဲ..။ ရင္ခုန္ စရာ သိပ္ကို လွပတဲ့ ဆံုမွတ္ေလး ေပၚက စက္ဝိုင္းေလး တစ္ခု ထဲ မွာ ရပ္ေန တဲ့ ေျခေထာက္ ေလး ႏွစ္စံု ရွိေန ပါတယ္..။

အခိုင္ အမာ အမွတ္ တရ ႐ွိေနေစတဲ့ အရာေတြ ကေတာ့ ေျပာလို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ အမ်ားႀကီးပဲေပါ့...။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳး သမီး ျဖစ္ သ လို သူက လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အမူအက်င့္ေတြကို ျမတ္ႏိုးေပးတတ္သူ တစ္ေယာက္ ပါ။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ႔မွာ တူတဲ့ အေလ့အထေလးေတြ အေတာ္ မ်ား ပါ တယ္..။ အတူညီ ဆံုး မူဟန္ တစ္ကြက္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ဦးလံုး ေပေပ ေတေတနဲ႔ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ ေနတတ္ၾကျခင္း ပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆံုျဖစ္ၾက တိုင္း တစ္ေယာက္ ပံုစံ တစ္ေယာက္ၾကည့္ လို႔ ရယ္ေမာ မိၾကတာ လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဟာ အေပၚယံမ်က္လံုးေတြနဲ႔  ပတ္ဝန္းက်င္ ကို စာဖတ္ ဖို႔ မႀကိဳးစား သလို ဟန္ေဆာင္ျခင္း ေတြ ကို မီး႐ွိဳ႕ကာ ျပာခ် ထားတတ္ ၾကသူေတြ ပဲ ျဖစ္ပါတယ္...။
ေငြေၾကး ဂုဏ္ပကာသန အ႐ွိန္အဝါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း အာ႐ံုဝင္စား ဖို႔ မတတ္ၾကသူေတြပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္တစ္ဖက္ ကမ္းေပးလိုက္ တာနဲ႔ အၿပံဳး လက္လက္ေလး နဲ႔ သူ႔လက္ဖဝါးေလး ကို လာထည့္ေပး တတ္သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္သူပဲေပါ့။ ေထြေထြ ထူးထူး ႀကိဳးညိႇ စရာ မလိုပါပဲ ေအာ္တိုေလး ကာရံ ညီ သြားၾကၿမဲ ပါပဲ..။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အဝတ္စားမ်ိဳး ကို မုန္းတီးျခင္း ဋီကာခ်ဲ႕ လို႔ အထူး အဆန္းနဲ႔ အေရာင္ေတြ အေၾကာင္း အလု အယက္ အတင္းေျပာ တတ္ၾက သူေတြ လည္း ျဖစ္ပါ တယ္..။ ဖြာက်ဲက်ဲ ဆံပင္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အေရာင္ ပ်ယ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ ဖ႐ို႕ဖရဲ ဝတ္ရျခင္း ကို ခုန္မင္တတ္ သူေတြပါ။

ၿငိမ္သက္ ေနရာ ကေန သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ကထုတ္ဆိုမိတိုင္း သူလည္း ေကာက္ခါငင္ခါနဲ႔ အဲ့ဒီသီခ်င္း ကိုပဲ ဆိုညည္း လိုက္တာမ်ိဳး တူေန တတ္ ျပန္ေသး တယ္..။ 

ခ်စ္ဖို႔ေကာင္း တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ ခဏခဏ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္..။ လူေတြ ၾကားထဲမွာ တိုးေဝွ႔ ဆြဲေခၚ ရင္း သူ႔လက္ေလးကို တင္းေနေအာင္ ဖ်စ္ညႇစ္ လိုက္ရင္ သူက သူမွီတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးေစ့ကို ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး ျဖတ္ကနဲ နမ္းတတ္ တဲ့ သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္..။ ႐ႈပ္ပြေနၿပီးသား သူ႔ ဆံႏႊယ္ေတြ ကို မ်က္လံုးေတြ ဖံုးတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ စေနာက္ကာ ဖြတတ္ တဲ့ အခါ တိုင္း ဂ်စ္ေပေပ မ်က္ေစာင္းနဲ႔ ေဝ့ၾကည့္တတ္ေသးတယ္..။ ဒါေပမဲ့လည္း သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ေတြကေတာ့ ၿပံဳးေန တာ ပါပဲ...။


သူ႔႐ဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလး အၿပံဳးေလးေတြ ျမင္ေန ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေနသလို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတိုင္း လည္း သူ႔ဘဝ.. လို႔ ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ ေျပာတတ္ေသးသူေပါ့..။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္စရာ အမည္းေရာင္ ဂစ္တာေလးတစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးဖူးပါတယ္..။ သူ တစ္ေယာက္ ထဲ ႐ွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ေတြ မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ရတဲ့ ဂစ္တာေလး နဲ႔ စကားေတြ ေျပာတတ္တဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာရင္း ႐ွက္စႏိုးနဲ႔ ရယ္ေမာ တတ္ျပန္ ေသးတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ဂစ္တာေလးကို အထီးအမ ခြဲရင္း သားေလးလား..! သမီးေလးလား..! လို႔ ျငင္းခုန္ တတ္ၾက ပါေသးတယ္..။ “ဟိုမက် ဒီမက် အေျခာက္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနရင္ ဒုကၡ...” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ေျပာင္ ရင္ေတာ့ သူ မႀကိဳက္ ပါဘူး။

အဲ့လို စေနာက္တိုင္းလည္း ကေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ေကာက္ ျပန္ တာ ကၽြန္ေတာ့္သူ... ပဲေပါ့..။ ၾကာ႐ွည္ စိတ္ မေကာက္ တတ္တဲ့ သူ႔စ႐ိုက္ေလးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူစိတ္ဆိုးေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္ နဲ႔ ခဏ ခဏ စတတ္သူပါပဲ..။


ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခ်စ္သူ႔သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုးမွာ  ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ခါမွ ရန္မျဖစ္ဖူးၾကပါဘူး..။

ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကို သူမ်ားေတြ ျမင္သာေအာင္ ခ်ျပဖို႔မလိုအပ္ဖူးလို႔ ခံယူ ထားၾက သူေတြပါပဲ.။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အရမ္း လိုအပ္တဲ့ တိုင္ပင္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုလည္း မမွားျပန္ဘူး..။ ကၽြန္ေတာ့္ သူ႔ကို အစ္မ တစ္ေယာက္ လို ေလးစား ျမတ္ႏိုး သလို ကၽြန္ေတာ့္ ညီမငယ္ေလး တစ္ေယာက္ လိုလည္း သူ႔ကို ပူပန္တတ္ေသး တယ္..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ အဝ ပံုအပ္ လက္ခ်င္းတြဲ လို႔ လမ္းေတြ ဆက္ ေလွ်ာက္ေန ၾကတာပါပဲ..။


မိခင္ တစ္ေယာက္ က ကေလးတစ္ေယာက္ကို ယုယသလိုမ်ိဳး သူေပးတဲ့ အၾကင္နာေတြ ရတတ္ခ်ိန္တိုင္း မ်က္ရည္ဝဲ ေလာက္ေအာင္ အထိ ေက်းဇူး တင္ ၾကည္ႏူးရသူ ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ..။

လူေတြၾကား ထဲ လက္တြဲသြားရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရင္လည္း သူဟာ အၿပံဳးမပ်က္ တတ္သူ မ်ိဳးေပါ့..။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း သူ႔ကို ဂရုတစိုက္ရွိတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသား ေတြ ရွိေနရင္ေတာင္ ဝန္တိုစိတ္ဆိုတာမ်ိဳး လံုးဝ မျဖစ္တတ္ ပါဘူး..။ ဒါဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အျပန္ အလွန္ အႀကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြေၾကာင့္ပါပဲ..။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ကိုယ္ဆီ အိမ္ျပန္ဖို႔ လမ္းခြဲ ႏႈတ္ဆက္ ခ်ိန္ေတြမွာ “စိတ္ခ်မယ္ေနာ္...” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတိုင္း.. သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို ၿပံဳးၾကည့္ ရင္း ေခါင္းေလး ညိတ္ျပ တတ္ပါတယ္..။

တခါတေလေတာ့ ေခါင္းကိုငဲ့ေစာင္းလို႔ မ်က္လံုးေလးေတြေစြၿပီး ခ်စ္စႏိုးလုပ္တတ္တဲ့ သူ႔ မ်က္ေစာင္းေလး ကို ခၽြင္းခ်က္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ရတတ္ ပါေသးတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ကို ဘယ္အရာမ်ိဳးမွာမွ ပိတ္ပင္တားဆီး ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမ်ိဳး မလုပ္တတ္ပါဘူး..။ ပြင့္လင္း ထကျ္မက္တဲ့ သူ႔စိတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အေလးထား အသိအမွတ္ျပဳ လို႔ ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ သူဟာ အမိန္႔ေပး ခံရျခင္းကို မုန္းသလို သူ႔ေဘာင္ေလးထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္လႈပ္ရွား ေနျခင္းကို သူ ကိုယ္တိုင္ ေလးစား တန္ဖိုးထား တတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနလို႔ပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု ကို အလြန္ အကၽြံ မျဖစ္ေစဖို႔ သူ သတိေပးတတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ က်န္းမာေရး နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ သူ နားလည္ လက္ခံ ေအာင္ ပါးပါးေလး လွစ္ကာ ေျပာျပနားခ်မိ တတ္ပါတယ္..။

သူ သတိေပးသမွ် ကို ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္နားေထာင္သလို သူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ဆင္ျခင္ ေနထိုင္ ေပးတတ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ကို အခ်စ္ပိုရျပန္တာပါပဲ..။

သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အတိုင္းထက္ အလြန္ နားလည္ေပးတတ္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္..။ သူနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ အား မရ ျဖစ္မိတတ္တယ္..။ သူ စိတ္ညစ္သြားမွာ မ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္ မလိုလား ပါပဲ မတတ္သာ တဲ့ အေျခအေန ေတြေပၚမွာ နင္းေလွ်ာက္ ရ တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ ေျခလွမ္း တိုင္း က ေလးပင္ တြန္႔ဆုတ္ေန တတ္တာ ဘယ္သူမွ သိႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မဆင္းရဲေစ ခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္သာ အသိဆံုးမို႔ပါ..။ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕တစ္ေနရာရာ မွာ သူ႐ွိကို ႐ွိေနမွျဖစ္မွာပါ..။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ကို အဲ့ေလာက္ ထိ လိုအပ္ပါတယ္..။

သူ႔ဆႏၵ သူ႔အလို မွန္သမွ် ကို အလိုက္တသိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ရည္းစား ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ထားခဲ့ဖူးလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ိဳး ေမးဖို႔စိတ္မဝင္စားသလို သူ သိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတိတ္ေတြ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ကို စိတ္႐ႈပ္ေအာင္ မလုပ္ တတ္ ပါဘူး..။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လံုး ပစၥဳပၸန္ကို ျမတ္ႏိုး ပါတယ္..။ “ဒီေန႔..” ဆိုတာ ကို ခ်စ္ပါတယ္...။ “ဒီေန႔..” ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ မ်က္ႏွာေလး ၿပံဳးသြား ေအာင္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ ေတြး သလို သူကလည္း “ဒီေန႔..” ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဘယ္လို ယံုၾကည္ နားလည္မႈေတြ ထပ္ေပးႏိုင္မလဲ က်ိဳးစားေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိေန ပါတယ္..။

သူ႔ အရိပ္ေတြနဲ႔ “ဒီေန႔..” ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္သလို ကၽြန္ေတာ့္ ေမတၱာေတြနဲ႔ ဒီေန႔ေလးမွာ သူ႔ စိတ္ေတြ ကို ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ေလး ေပးေနပါရေစ..။ 

ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ဒီေန႔ဟာ လွပၿပီး သူ႔အတြက္ သူပိုင္ဆိုင္ရမဲ့ ဒီေန႔ေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ေလး ၿပံဳး ေနႏိုင္ ပါေစ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မနက္ျဖန္ အေၾကာင္းေလး ခဏေလာက္ေတာ့ ေမ့ထား ခြင့္ေပးပါ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လံုး ဘဝ အတြက္ လုပ္ေဆာင္စရာေတြ အေမာေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေနေသးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ သိထားၾကပါတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ... ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး ထပ္ေျပာ ပါရေစ.... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ႔ကို မနက္ျဖန္ေတြအေၾကာင္း ဒီေန႔မွာ ေမ့ ထားႏိုင္ ဖို႔ ခဏေလး ေတာ့ ခြင့္ျပဳေပး ၾကပါ...။

ဒီေန႔ေလး မွာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ပါးေလးေတြကို ႏူးညံ့ၾကင္နာစြာနဲ႔ ဖြဖြေလး နမ္းပါရေစ..။ 

သူ က လည္း သူ႔ လက္ဖဝါး ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္ထား ပါလိမ့္မယ္..။ 

ဒီေန႔ေလး ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ သိပ္ကို လိုလားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကိုမွိတ္ၿပီး “ဒီေန႔..” ေလးကို သာယာၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ခ်ိဳၿမိန္နာရီေတြေပၚမွာ တြဲခိုစီး လို႔ ေနေနပါရေစ..။

ေခ်ာ့ကလက္ နံ႔ေလးေတြ ထံုအီေနမဲ့ ေရာင္စံုအိပ္မက္ လွလွေလးတစ္ခုကို အတူတူမက္ရင္း “ဒီေန႔..” ေလး ကို  ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔  ျဖတ္ေက်ာ္ ခြင့္ေပးပါ....။

ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ ကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတဲ့ “ဒီေန႔..” ေလး ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔.... သူ.... .... .... .... ....!!!!



တူငယ္...တူမငယ္၊ ေမာင္ငယ္...ညီမငယ္ေလးေတြအတြက္ ဗာလင္တိုင္း လက္ေဆာင္ အျဖစ္ အမွတ္တရ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေလး ေရးဖြဲ႕ တာပါ။ ခ်စ္တတ္သူတိုင္း ႏူးညံ့ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္သာယာ ၾကည္ႏူးႏိုင္ၾကပါေစ....။ 
 (ခင္ေလးငယ္)

မဖြဲ႕လိုက္ရတဲ့ စာတစ္ပုဒ္

႐ြက္ဝါေတြ ေႂကြက်ေနတဲ့ လမ္းဆံုေပၚမွာ ေျခအစံုကိုရပ္မိေတာ့ သတိရ လြမ္းဆြတ္စိတ္တို႔က ရင္ဝဆီတိုးေဝွ႔ ဝင္ေရာက္ လာၾကတယ္..။ လမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ႐ြက္ဝါေတြ ခင္းထားလိုက္တာမ်ား ညိဳဝါဝါပ်ိဳးခင္းႀကီး တစ္ခုလိုပါပဲ...။ အက္ကြဲကြဲ ရွတတ အရသာ တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွာ ႐ြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခု... လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္အတိုင္း အထီးက်န္စြာ လွပလိုက္ေနရဲ႕..။

ကားေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မရွိတဲ့ ဒီလမ္းဆံုေလးက ဟိုး... အရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းကလို မေျပာင္းလဲ..။ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ဆဲ..။ ေႏြဦးရဲ႕ေလ႐ူးေတြက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌအျဖဴလြလြေလးကို ေဆာ့ကစား ၾကည္စယ္ေနတာကေရာ ရာသီ အေျပာင္းရဲ႕ ပံုေသကားခ်ပ္တစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ လွစ္ဟျပေနသလိုမ််ိး...။

တစ္ျဖဴးျဖဴး ေလသံေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခ်င္လာမိျပန္ၿပီ..။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းရဲ႕ ပါဝါကို ပိတ္လိုက္ တယ္..။ ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ တျခားအသံတစ္ခုရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ိဳး မလိုလားမိတာ အမွန္ပါ..။ ဒီလမ္းဆံုမွာ အထပ္ထပ္ ခ်ဖူးတဲ့ ေျခရာေလးေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္..။ လမ္းဆံုမွာ ဘဝမဆံုခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ကေရာ... ဘဝကိုယ္ဆီကို ဘယ္လိုအေနအထားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလမ္းေတြ ေပၚမွာမ်ား ေလွ်ာက္လို႔ေနၾကၿပီလဲ..!!

ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အဲ့ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္- ဒီလမ္းဆံုေပၚမွာ အခု... လက္ရွိရပ္ေနမိျခင္းပဲ မဟုတ္ လား..။ ရင့္က်က္ လာသလိုနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ စိတ္ကို သတိျပဳမိခ်ိန္မွာ ကေလးမငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မ ကိုယ္ တိုင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်င္လာျပန္ေရာ...။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနျခည္က ညိဳဝါဝါ ႐ြက္ေဟာင္းခင္း ကို ေရႊေရာင္တင္ေပး လိုက္သလို ဝင္းဝါလို႔ လွပလြန္းလိုက္တာ..။


အခုလို ရာသီေရာက္တိုင္း ရာသီစာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖို႔ လာခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေတာင္ ထပ္တိုးလို႔ လာခဲ့ေပါ့...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီေနရာေလး အေရာက္ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ပိုၿပီး ထူးျခား လို႔ ေနခဲ့တာပါ။ ကဗ်ာ ဖတ္ရင္း စာေရးခ်င္ လာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မြတ္သိပ္ လို႔ ေနလိုက္တာ မ်ား...။ အေတြးေတြ ထဲမွာပဲ စာနိဒါန္းကို အစပ်ိဳး လိုက္ခဲ့မိ..။ ကၽြန္မ ဆံႏြယ္ေတြ လိုပဲ စကားလံုး ေတြက ဖ႐ိုဖရဲ နဲ႔ လူးလြန္႔တက္ လာခဲ့ေပါ့..။  လွပ ေသသပ္ တဲ့ စာ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ အထိေတာ့ ကၽြန္မ ပိပိရိရိ ေရးႏိုင္ လိမ့္မယ္ မထင္..။

ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ လြမ္းဆြတ္ ရင္း၊ မ်က္လံုးေတြ က ဘာမွ ထင္က်န္မေနတဲ့ ေျခရာေတြ ေနာက္- ထပ္ခ်ပ္မခြာ လိုက္ရင္း၊ ေလ႐ူးေတြ ေဆာ့ျမဴးေန တာကို ၾကည္ႏူးရင္း၊ သူတို႔ေတြ ေပးဖတ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြကို တစ္႐ြက္ၿပီး တစ္႐ြက္ လွန္ရင္း ပါပဲ..။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ စေရးထားတဲ့ နိဒါန္းေတြက ႐ုတ္တရက္နဲ႔ အေငြ႕ပ်ံ ထြက္ေျပး သြားၾက တယ္..။ သူတို႔ေလးေတြ ေငြ႕ရည္ ဖြဲ႕ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကိုပါပဲ..။ ေနဝင္ ဆည္းဆာရဲ႕ ရီေဝေဝ ပံုရိပ္က မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ လဲ့ၿပီး ပိုလို႔ လွပ ျပည့္စံု လာသလို...။

ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္ျခင္း နဲ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသက္ရႈေနမိရဲ႕..။ ရြက္ေျခာက္ ေတြေပၚကို ညင္ညင္သာသာ နင္းေလွ်ာက္ရင္း ခံုတန္းေလးဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕။  ခံုတန္းေထာင့္ေလး ေပၚက သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလး ကို လက္ေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထိုင္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ခု လံုး ေလတိုး သံေတြက လြဲလို႔ အရာရာဟာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ႔..။ အေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ နိဒါန္းကို စာျပန္စီရင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္စေတာ့... ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ရယ္သံေလး တစ္ခ်ိဳ႕က ေႏြေလညွင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္မနားဝဆီ တိုးဝင္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါတယ္..။

ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ......။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ေလး ရယ္ေမာလို႔.. ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကေလး ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ ဆံႏြယ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက ေဝ႔ေဝ႔ ဝဲဝဲေလး...။ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းကိုေတာ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ဖံုးအုပ္ထားတယ္။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ေန တဲ့ ဆံပင္ ႐ွည္ေတြ ကို ေကာင္ေလးက သပ္တင္ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုရမ္းခါလို႔ ဆံႏြယ္ေတြကို ပို ႐ႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ရင္း ၾကည္စယ္ စေနာက္လို႔ေနပါတယ္..။

ကိုယ္စီ မ်က္ဝန္းေလးေတြထဲမွာ ႏုနယ္ ျဖဴစင္႐ွင္းသန္႔ျခင္းေတြက အတိုင္းသား...။ သူတို႔ ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ႏူးႏူးည့ံညံ့ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးလာခဲ့ေပါ့...။ ေကာင္မေလး ပုခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လု လြယ္အိပ္ေလးကို ေကာင္ေလးက ျပန္တင္ေပးရင္း.. နဖူးေလးကို ငံု႔အနမ္း.. ေခါင္းငံု႔ တိမ္းေ႐ွာင္ လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ေကာင္ေလးက စိုက္ၾကည့္ရယ္ေမာလို႔..။ အနမ္းေလးအစား နဖူးကို လက္သီးဆုပ္ေလး နဲ႔ ဖြဖြေလးတို႔ထိရင္း ၾကည္စယ္ေနျပန္ေသး႐ဲ႕...။ ေကာင္မေလးက ေျခဖ်ားေလးကို ေထာက္- ေခါင္းေလး ကို ေမာ့ရင္း ေကာင္ေလးရဲ႕ နားတစ္ဘက္ အနားကပ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ အေျပာမွာ... ေကာင္ေလးက ရယ္သံကိုျဖတ္ခ်တယ္...။

အဲ့ဒီေနာက္ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ႐ြတ္ျပ ေနေပါ့..။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ သြက္လက္ ျဖဴစင္မႈေတြ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးေတြကို ဖြဖြေလး မွိတ္ထားတယ္..။ ကဗ်ာေလး ႐ြတ္အၿပီး ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လက္ကေလး ကို႐ုန္းရင္း.....

"ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္႐ြတ္ျပ.."

ေကာင္ေလးက ခ်စ္စႏိုးမူဟန္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ရင္း ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာနားကို ေဝ့က်လာတဲ့ ရြက္ဝါေလးတစ္ရြက္ကို လွမ္းဖမ္း လိုက္တယ္..။ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို တယုတယျဖည္ခ်ရင္း ႐ြက္ဝါေလးကို ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္ျပန္ တယ္..။  ေကာင္မေလးရဲ႕ တိုးဖြဖြ အသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္သံ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြဆီက ခုန္ ထြက္က် လာတယ္..။

"သိပ္ခ်စ္တာပဲ..."

အိုး... ဒီအသံေတြ နဲ႔ ဒီပံုရိပ္ေလးေတြကို ကၽြန္မရင္းႏွီး ေနလိုက္တာ..။ အာ႐ံု ထပ္စိုက္ရင္း ေသခ်ာနားေထာင္မိေတာ့...
ကၽြန္မ..!! ဟုတ္တယ္.. ဒါကၽြန္မရဲ႕ ရယ္သံေတြ..။ ေသခ်ာပါတယ္ ဒါဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကၽြန္မပါပဲ..။ လြယ္အိပ္ေလး ကေရာ ကၽြန္မရဲ႕ လြယ္အိပ္ကေလး..!! ေကာင္မေလး႐ဲ႕ ဆံႏႊယ္ေတြ..!! အို.. ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြပဲ မဟုတ္လား...!!

"ေမာင္က အမ်ားႀကီး ပိုပါတယ္..."

ဟင္..!! ဒါ... ဒါဟာလည္း... သူ... သူ႔အသံ..!! သူ႔အသံေလး..!! ေႏြးေထြးႏူးညံ့ ခ်ိဳသာလိုက္တာ..။ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္ သြယ္သြယ္ေလး ေတြ... သူ႔ဆံပင္ ေပ်ာ့ေခြေခြေလးေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္..။


"ေမာင္တို႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲၾကဘူးေနာ္.."


ကၽြန္မနားအစံု ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖိအုပ္ၿပီးေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရမ္းခါလိုက္ေပမဲ့.. သူတို႔ အသံေလးေတြကို ၾကားေန ရဆဲ...။ ကၽြန္မကို ျငင္းပယ္ခြင့္ျပဳၾကပါ..။ ကၽြန္မ လက္မခံ ပါရေစနဲ႔..။ ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မ ေဘးနားက ထြက္ခြာ သြားၾကပါ..။  အသံေလး ေတြရယ္.. ကၽြန္မဆီ မလာၾကပါနဲ႔..။ 

"ဒီလမ္းဆံုေလးေပၚမွာ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ေမာင့္... လက္ကိုတြဲရင္း ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္မွာေပါ့..."

ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြ ကို တင္းေနေအာင္ပိတ္ရင္း.. ေခါင္းငံု႔ၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုအခ်မွာ- ဆည္းဆာကို အေမွာင္ေတြက ဝါးမ်ိဳ လို႔...။ ခပ္ရင့္ရင့္ ေႏြေလ႐ူးက ကၽြန္မ ႐ိႈက္သံေတြကို သူနဲ႔အတူ ဆြဲေခၚသြားျပန္ေတာ့ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြက လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဟစ္ေအာ္ သီက်ဴးရင္း ကခုန္ၾကတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေကာင္းခ်ီးေပးသံလား..!! ႏွလံုးခုန္သံေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆြဲထုတ္ ျပစ္လိုက္သံေတြ မ်ားလား..!!

အိုးး ဘာဆို ဘာမွ မသိလိုေတာ့တာပါ..။ ထားခဲ့ၾကပါ..။ သြားၾကပါ..။ ကၽြန္မကို ထားသြားၾက ပါေတာ့..။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနပါရေစေနာ္..။ အသံေတြ အားလံုး ဆိတ္ၿငိမ္သြားခဲ့ပါၿပီ...။ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားပါသလား..!! ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိလိုက္..။  ဘယ္လို အသံမ်ိဳး မွ မရွိေတာ့ခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မရင္အစံု၊ နားဝတစ္စံုထံကို  အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မသိခဲ့ျခင္း ပါပဲ...။ တကယ္ေတာ့... တိတ္ဆိတ္သြားမႈနဲ႔ ဒြန္တြဲကပ္ပါလာတဲ့ ပံုရိပ္ေလးေတြက အခုမွ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ ထပ္မံ တိုးေဝွ႕လို႔ လာေနေပါ့...။

႐ြက္ဝါေႂကြေတြနဲ႔ အလွဆင္ ခင္းက်င္းဖြဲ႔သီထားတဲ့ ဒီလမ္းဆံုမွာ ရစ္ဝဲေနတတ္တဲ့ ဝိၪာဥ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆည္းဆာကေတာင္ ရိပ္မိႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး...။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ- ႐ြက္ဝါေႂကြေလးေတြ တစ္ဖတ္ၿပီး တစ္ဖတ္၊ တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ပဲေပါ့..။ ထိုင္သူ မဲ့တဲ့ ခံုတန္း႐ွည္ေပၚက ႐ြက္ဝါေလးေတြက ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွၿပီ..။

ဒီလိုပါပဲ.. ကၽြန္မရင္ထဲက မဖြဲ႕ျဖစ္လိုက္တဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း အစဥ္အၿမဲ  လတ္ဆတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ ေဆြးျမည့္ လို႔...။



 (ခင္ေလးငယ္)

စကားလံုးတို႔ ဝတ္ဆံ အေႂကြ..


စာေတြ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္ ~ စာေတြ ေရးေန ပါတယ္ ~ စာေတြ ဆက္ေရးပါဦးမယ္ ~ ~

ကၽြန္မဟာ ကိုယ္တားထားတဲ့ ကိုယ့္စည္း.. ကိုယ္ခတ္ထားတဲ့ ကိုယ့္ေဘာင္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ လြတ္လပ္စြာ ကူးရင္းခတ္ရင္း စာေရးေန သူပါ..။ ေျခအခတ္မွာ ရင္ဘတ္ထဲက အရာတခ်ိဳ႕က ဒိုက္ေတြအျဖစ္ လာကပ္ တတ္ တာ ဆန္းတယ္ မထင္မိ..။ “ဒိုက္” လို႔ ဆို တိုင္း အမိႈက္ေတြပဲလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ ဘယ္ရမလဲေနာ္..! တခါ တခါ ေဗဒါျဖစ္ သလို ၾကာပန္းငံုေတြလည္း လာစုတြယ္ၿငိခ်င္ ၿငိမွာေပါ႔..။ က်ိဳးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္သလို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ရင္း ရာသီ သံုးပါးမွာပြင့္တဲ့ ပန္းတို႔ရဲ႕ ဝတ္ဆံအေႂကြမွာ ငိုက္ျမည္းသြားမယ္႔ အနာဂါတ္ ဟာ ေဒသသံ ဆန္ မဆန္ ဘယ္သူ ျငင္းခ်က္ ထုတ္မွာမို႔လဲေလ...!!

စာမွာ စ်ာန္ဝင္လာတဲ့အခါ လက္အစံုဟာ ေမွာ္ေအာင္ မေအာင္ အေျဖ ထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရတတ္တာ မွ မဟုတ္တာ..။ ေရးမိတဲ့ စာမွာ ကာလံေဒသံ ပါခ်င္ ပါမယ္.. နိမိတ္ေတြ အတိတ္ေတြ နဲ႔ ၿငိေကာင္းၿငိမယ္.. ဆႏၵေတြလည္း ပါေကာင္း ပါမွာေပါ႔..။ လက္ရွိ ရင္ခုန္ သံ နဲ႔ ႏႊယ္ခ်င္ႏႊယ္မယ္.. ဒါမွမဟုတ္... က်ိန္စာ မိထားတဲ့ ရင္ဘတ္ထဲက အနာေဟာင္း တခ်ိဳ႕ က်ိန္စာျပယ္ ျပန္ ရွင္သန္ လာသလိုမ်ိဳး ႐ုန္းထခ်င္လည္း ႐ုန္းထ လာမွာ ေပါ့။

စာဟာ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာျဖစ္သလို စာဟာ ကၽြန္မ ခႏၶာအသြင္ ေဆာင္ခ်င္လည္း ေဆာင္ဦးမွာ ေလ..။ တခါတရံ ေတာ့ စာဟာကၽြန္မ ဆံႏြယ္ေတြလို ႐ႈပ္ခ်င္ လည္း ႐ႈပ္ခဲ့မွာပါပဲ..။ ကၽြန္မ ေသြးေတြလို ရဲရဲ ေတာက္ လာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာက္မိတတ္တာ မျငင္းခ်င္ ပါဘူး...။

ေသြးစက္အခ်ိဳ႕ နဲ႔ ေရးမိေတာ့မယ္႔ လက္အစံုကို ဘရိတ္ ျပန္အုပ္ရတတ္တဲ့ အခါ ကၽြန္မလို သက္ျပင္း ခ် မိသူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိမလဲေတာ့ မသိ..!! ဝဋ္နာကံနာ တစ္ခုလို အလိုမက်စြာ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္ျပန္ခ်ဳပ္၊ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္ျပန္ျဖဳတ္ နဲ႔ပါပဲ။ ေက်နပ္သလို မေက်နပ္ သလို စိတ္ေတြနဲ႔ ေနရထိုင္ရ ခက္လာတဲ့ အခါ စာအုပ္ကို ပိတ္ ျပန္အိပ္ ႐ံုေပါ႔..။ ကၽြန္မ ေခါင္းေတာ့ မကုတ္ပါဘူး..။
အိပ္လို႔ေကာ ေပ်ာ္မယ္ ထင္ပါသလား..!! ဂေယာက္ ဂယက္ေတြ ထေတြးလို႔ မာတဲ့ေခါင္းက ေနသာ ေနဆဲ...။ သံစဥ္ ပဲ မဲ့သလို ေတးသြား ပဲ လြဲသလိုနဲ႔ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျပန္ေရး ျပန္ဖ်က္နဲ႔ သမိုင္းအသစ္ ကို တက္ဖို႔ ခက္ရဲ႕။ ဆူးေတြ အမ်ားႀကီး ျမင္ေနရ တာေတာင္ ဖိကိုင္မိ ခ်င္ျပန္ေသးသူ လိုလို ..။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စိတ္ပ်က္ ၾကက္ေျခေတြ ခတ္ရေပါင္းလည္း မ်ားလြန္းၿပီ..။ စိတ္ေတြ အခ်ဥ္ေပါက္တဲ့ အခါ အာ႐ံု ခါးခါးေတြ နဲ႔ ခရီးကို မေပါက္ေတာ့တာရယ္..။

ဒါေပမဲ့လည္း နာတာရွည္ ေဝဒနာစြဲသလို လက္အစံု က စာေတြ ခ်ခ် ေရးျပန္တယ္..။ စာေရးသူ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ဟာ မိခင္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိသလဲေတာ့ မသိ ပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ စာေတြမွာ ကၽြန္မဟာ ေဖေဖျဖစ္သလို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ ေမေမလည္း ျဖစ္တယ္..။ သားေလးျဖစ္သလို ပါးေဖာင္းေဖာင္း နီတာရဲ သမီးေလးလည္း ျဖစ္တယ္..။ ဆိုးႏြဲ႕တဲ့ အစ္မ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို စကားနည္းတဲ့ ညီမေလးျဖစ္တယ္..။

သိပ္ခ်စ္တတ္တဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္သလို နားလည္ေပး တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ျဖစ္တယ္..။ သက္မဲ႔ခံုတန္းေလးျဖစ္သလို ေၾကာင္ျဖဴျဖဴေလးျဖစ္တယ္..။ ေခတ္အျမင္ ရွိသလို ဟိုးေခတ္ေဟာင္းကို ျပန္ဆြဲသူျဖစ္တယ္..။ မင္းသမီးတစ္လက္ျဖစ္သလို ပြဲၾကည့္သူသက္သက္ ျဖစ္တယ္..။ ကၽြန္မကို လိုလားသူျဖစ္သလို ကၽြန္မကို ေခါင္းခါ႐ႈံ႕ခ်သူ ျဖစ္တတ္ျပန္တယ္..။ အေတာ္မ်ားမ်ား မွာေတာ့ ေပေတေတဂ်စ္ကန္ကန္ ေခါင္းမာသူ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါပဲ..။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ စာေရးေနပါတယ္..။

ကိုယ္ဆိုတဲ့ ေတးသြားတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္ၾကားႏိုင္ဖို႔ သိပ္ကို ငတ္မြတ္လာတဲ့အခါ နံရံေတြကို ေဖာက္ထြက္ရင္း ေလစိမ္းေတြေနာက္ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္မိ တတ္တာလည္းရွိတယ္..။ ေႏြးေထြးမႈ ကို လိုအပ္ ေတာင့္တရင္း ရင္ခြင္ငတ္သူလို ျဖစ္လာတဲ့ စာေတြအတြက္ ဘယ္ေဗဒင္ဆရာကို ေဟာစာတမ္း ထုတ္ခိုင္း ရမယ္မသိ..။ ကုိးရုိးကားရား ကိုယ့္စာေတြနဲ႔ ကိုယ္ ရယ္ခ်င္သလို ငိုခ်င္သလို နဲ႔ေပါ့..။ ေနေတြျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူ၊ မိုးေတြသည္း၊ လွ်ပ္ေတြလက္၊ ေလျပင္းေတြ တဝုန္းဝုန္းက်လို႔ နတ္ဝင္သည္ နတ္ပူးသလို လည္းျဖစ္ရဲ႕...။

စာေတြနဲ႔ အေတြးေတြ တေမ႔တေမာ လႊင့္ေျမာေနခိုက္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ႏွာက်က္က အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္ ျပဳတ္က်လာမွ ကပ်ာကယာ ထ ျဖစ္တတ္ေသးတာမ်ိဳး..။ စာေတြနဲ႔ စစ္ခင္းရင္း ပဋိပကၡေတြ အမ်ားသား နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ “ေကာင္းေသာညပါ...” “အိပ္မက္လွလွမက္ပါေစ...” ဆိုတာမ်ိဳး ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ရေလမလား..!! “လူဆိုတာ ကိုယ့္မာနနဲ႔ ကိုယ္” ဆိုတဲ့ စကား အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာ နားလည္ပါရဲ႕ နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပဲ စာမွာ “ကိုယ္” နဲ႔ “မာန” က အသြင္မတူတဲ့ သတၱဝါႏွစ္ေကာင္လို သတ္ၾက ပုတ္ၾက..။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပန္ဖ်န္ေျဖရင္း ကိုယ္တိုင္ပဲ ဒိုင္သူႀကီး ျဖစ္သြားရျပန္ေသးတာ..။ ဒီလိုနဲ႔ လံုးခ်ာပတ္ခ်ာေတြ တဝဲဝဲလည္လို႔ပါပဲ..။ စာထဲမွာ႐ြက္လႊင့္... နာက်ဥ္ျခင္း ရာသီေတြကိုျဖတ္... ခ်ိဳၿမိန္ ဒုကၡေတြ ကို ရင္စည္းခံ... ေအးစက္စက္ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း......

စာေတြ ေရးခဲ့ ဖူးပါတယ္.....။
စာေတြ ေရးေနပါတယ္..........။
စာေတြ ဆက္ေရးပါဦးမယ္...........။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ဟိုး .... နက္႐ိႈင္းတဲ့ ရင္ဘတ္ထဲက စကားလံုးေတြ ဝတ္ဆံ ေႂကြ တိုင္း ေရးျဖစ္ေန တဲ႔ စာေရးျခင္း အႏု ပညာ မွာ ရင္ခုန္မႈေတြနဲ႔ ႏူးညံ့သက္ဝင္ေနမိပါတယ္..။ စိတ္သန္႔စြာနဲ႔ ေခၽြခ်မိတဲ့ စာေတြအေပၚမွာ သစၥာေဖာက္မႈ ကင္းတဲ့ ရသတစံုတရာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေပးစြမ္းႏိုင္သူ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေနပါရေစ...။


                                             (ခင္ေလးငယ္)

လေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔... ည


ေျခဖ်ားေလး ေတြ ကို ေထာက္ၿပီး ပထမဦးဆံုး ေမာ့ၾကည့္ ျဖစ္တာ က ေကာင္းကင္..။ တိမ္လႊာ ေတြ ႐ွင္းလင္း ကင္းစင္ လို႔ ၾကည္စင္ေန လြန္း တယ္..။ မ်က္ဝန္းေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားရာ က ဝိုင္းစက္ ေနတဲ့ လ ဆီကို..!! အၾကည့္ ခ်င္း အဆံု မွာ လ ကလွမ္းၿပံဳးျပတယ္... သူ႕အၿပံဳး မွာ မွင္တက္ ရင္း ကိုယ့့္အၾကည့္ေတြ ကလည္း သိပ္ ကို ေက်နပ္ ေန မလား..!!

ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ကို ကိုယ္တိုင္ အားမလို အားမရ နဲ႔..!! ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး ကို မိုးထား တဲ့ ေကာင္းကင္ ကို ေက်းဇူးတင္ တယ္.. သူ႕ရင္ခြင္ မွာ သာခြင့္ေပးထား တဲ့ လ ေလး ကိုယ္စား ပါ..။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္ ေတြ တဝက္ တပ်က္ ဖံုးေန တဲ့ ပါးေပၚ ကို လေရာင္ ေအးေအးေလး က လာနမ္း တယ္.. ေႏြည ဟာ သိပ္ ကို သာယာ ခ်ိဳလဲ့ ေနတယ္ ဆို တာ ကိုယ့္ ကို ပိုသိ ေစခ်င္ တာ မ်ားလား..!!

လေရာင္....!! ဘာလို႔ မ်ား အရာရာ ထက္ ေအးခ်မ္း ေနတာလဲ..!! ဒါဟာ ေ႐ွးစာဆိုေတြပါ မက်န္ တစ္ ကမၻာ လံုး က လူသား ေတြ တညီတၫြတ္ တည္း အသိအမွတ္ ျပဳ ခဲ့တဲ့ ေအးခ်မ္းမႈ.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္ စိတ္ အစဥ္ ကို ကုစား ေပးဖို႔ သူဟာ အသင့္ ရွိေနေပးျပန္သလို..။ ခပ္ ေထြေထြ ကိုယ့္ ရင္အပူေတြ ေလ်ာ့ဆင္း သြား မလား ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္လို႔ ကိုယ္.. လေရာင္ စခ်ိဳး လိုက္မိတယ္..။

ေခါင္း ကို ေမာ့ထား ရင္း လက္ေမာင္းေတြေပၚ မွာ ေအးတဲ့ အထိအေတြ႕ႏုႏု ေလးက ၾကည္စယ္ေတာ့ အသက္ ကို ခပ္ဝဝ ႐ႈသြင္း ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ ကို ဆန္႔တန္း လို႔ မ်က္လႊာ ကို ပိတ္တယ္...။ ဝတ္ထား မိတဲ့ အျဖဴေရာင္ ညဝတ္ အက်ႌပြပြ အိအိေလး က ကိုယ့္ ကိုယ္ေပၚမွာ တလူးလူး တလြင့္လြင့္ နဲ႔..။ အေတြး ထဲမွာ ထင္က်န္ေန ဆဲ ပံုရိပ္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ ႏွလံုး ခုန္သံ နဲ႔အတူ စည္းခ်က္ က်က်နဲ႔ လိုက္ ေျပာင္း လို႔ေပါ့..။

ဒီလို ညေတြ မွာ မင္းကေကာ ဂစ္တာေလးတီးရင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္မ်ား ဆိုညည္း ေနမလား..!! ႏႈတ္ခမ္း တစ္စံု ကို ခပ္ တင္းတင္း ေစ့ထားရင္း မ်က္လံုးအစံုကို ေမွးစင္းထားၿပီး တစ္ေနရာရာကိုမ်ား စိုက္ၾကည့္ ေနမလား..!! ဆံပင္ရွည္ေတြ တဝက္ တပ်က္ ကို စုခ်ည္ထားရင္း လက္ထဲမွာ အျဖဴေရာင္ အရည္ေတြ ျပည့္ေန တဲ့ ဖန္ခြက္ တစ္ခြက္ကိုမ်ား ဆုပ္ကိုင္ထားမလား..!! ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ္မဟုတ္တဲ့ မင္း ေကာင္မေလး အေၾကာင္း ေတြးေန ေလမလား..!!

လေရာင္ေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ ညတစ္ညရဲ႕ သဘာဝ ကို ခံစား ဖို႔ မင္း သတိတရေရာ ႐ွိႏိုင္ ပါ့မလား..!! အတိတ္ ထဲမွာ တစ္ႀကိမ္သာ အကိုက္ခံခဲ့ရဖူးတဲ့ ကေဝ တစ္ေကာင္ အေၾကာင္း အရင္ ကလို စာ႐ြက္တစ္႐ြက္မွာ ေကာက္ျခစ္ေနမွာလား..!! သဘာဝ ကို ေငးရင္း.. ေတြးရင္း.. ခံစားဖြဲ႕သီရင္း.. မင္းအေၾကာင္း ေတြးတတ္တာလည္း ကိုယ့္သဘာဝ တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ..။ လေရာင္ဟာ ကိုယ့္ကို ဖမ္းစားထားလိုက္တာ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ျပန္မဖြင့္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ..။

 ႏွာေခါင္းဝ မွာ ရနံ႔တစ္ခုကို ေပြ႕ဖက္မိတယ္.. စံပယ္ပန္းနံ႔..!! မျဖစ္ႏိုင္ ပါဘူး ဒီေနရာမွာ စံပယ္႐ံုေတြမွ မရွိတာ.. မဟုတ္ေသးဘူး ဒါဟာ ျမတ္ေလး ပန္းနံ႔..! ေဟာ.. ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ ပိေတာက္နံ႔ေတြ ထံုအီလာၿပီ..!! ကံ့ေကာ္နံ႔ေတြ..!! သနပ္ခါးပန္းနံ႔..!! အိုး... ကိုယ္ ႐ွိေနတဲ့ ေနရာ ဟာ ဒီပန္းေတြ ဒီရနံ႔ေတြ ရႏိုင္တဲ့ ေနရာမွ မဟုတ္တာပဲ..။ ကိုယ္ခ်ိဳးေနမိတဲ့ လေရာင္ေတြ ရယ္.. ကိုယ္ သိပ္ႏွစ္သက္ တဲ့ ပန္းနံ႔ေတြ ရယ္.. ေထြျပားေနတဲ့ ကိုယ့္ ရင္ခုန္သံေတြ ရယ္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္ လာ သလိုလို..။

ေထာက္ထား တဲ့ ေျခဖ်ားေလးေတြကို ပိုျမင့္ေအာင္ေထာက္မိရင္း ဆန္႔ထားတဲ့ လက္အစံုကို ျပန္ခ် မိတယ္..။ လက္ဖဝါးတစ္စံုမွာ ေအးစက္ သြားတဲ့ အထိအေတြ႕တစ္ခု.. ကိုယ္သိလိုက္တယ္.. ဒါဟာ ဝရမ္တာ လက္ရမ္းေဘာင္မွာ ကပ္ထားတဲ့ ေႂကြျပားေတြ..။ မွိတ္ထား တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း အဖြင့္ မွာ ဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လက ကိုယ့္ကိုႀကိဳေနျပန္ေပါ့.. ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔ကို အရင္ဦးေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၿပံဳးျပ လိုက္မိသူ ဟာ ကိုယ္ျဖစ္သြားတယ္.. ဟက္..!! ဆိုတဲ့ အသံခပ္အက္အက္က မရည္႐ြယ္ ပဲ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းဝက ထြက္သြားမိေသးလား..!!

ဘာေၾကာင့္..! ဘာအတြက္..!! ခနဲ႔တဲ့တဲ့အသံ ..!!! ေျခေခ်ာင္းေလးေတြ ေကာ့တက္ သြားေအာင္ ဖေနာင့္တစ္စံုကို ေျမႇာက္ခ်လိုက္တာလား..! အလိုလို ေျမာက္သြား ခဲ့တာလား..!! ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို တင္းေန ေအာင္ ပိတ္ခ်လိုက္မိၿပီ..။ ကိုယ္ ခ်ိဳးေနတဲ့ လေရာင္ေတြက ေက်ာျပင္နဲ႔ ကိုယ့္ လက္ေမာင္းေတြေပၚမွာ ေရခဲေရေတြလို ေအးစက္လို႔.. ေႏြည ရဲ႕ အပူခ်ိန္ေတြ က ႐ုတ္တရက္ တ႐ွိန္ထိုးနဲ႔ကို က်ဆင္းလာတာပဲ..။ ကိုယ့္အက်ႌျဖဴေလးက ဝ႐ုန္း သုန္းကား နဲ႔ ပိုလြင့္လြင့္လို႔ လာေနေပါ့..။ ေလေတြ က ျပင္းလာလိုက္တာ..! နားထဲမွာ ဂစ္တာသံေတြက ၿမိဳင္ၿပီး ပိုပို ညက္ေညာလာသလိုပဲ ကိုယ့္နားဝမွာ ခ်ိဳျမလိုက္တာ..။

မင္း ပံုရိပ္ေတြ က ကိုယ္နဲ႔ပိုပိုနီး လာေန ပါလား..! ပန္းနံ႔ေတြက ရက္ရက္စက္စက္ ထံုအီေအာင္ ေမႊးလာျပန္ၿပီ..! စံပယ္ေတြ.. ျမတ္ေလးေတြ.. ပိေတာက္ေတြ.. ကံ့ေကာ္ေတြ.. သနပ္ခါးပန္းေတြက ေလအဟုန္နဲ႔အတူ ကိုယ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အနီးဆံုးအထိ ေျပးေျပး လာၾက တယ္..။ အစြမ္းကုန္ဖူးပြင့္လို႔ လွေနလိုက္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္မွာေတာ့ ဆံြ႕အလို႔..။လေရာင္ အလင္းတန္းေတြ နဲ႔ ေတာက္ပ လို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေႏြညပါလဲ..! လြတ္လပ္ျခင္းေတြကို ေပြ႕ဖက္ ရင္း ကိုယ့္စိတ္ေတြေပ်ာ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းလို႔ေပါ့..။ ကိုယ့္ ခႏၶာကိုယ္ေလး က ေပါ့သထက္ေပါ့ ပါး သထက္ ပါးလႊာ ေအး သထက္ ေအး လာလိုက္တာ ႏွင္းပြင့္ေလး တစ္ပြင့္လို.. ဝါဂြမ္းေလး တစ္မွ်င္လို.. ငွက္ေသးေသးေလး တစ္ေကာင္ လို..!!

ပန္းေလးေတြ က တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္နဲ႔ ေဝးသြားၾကတာမ်ားလား..! ေမႊးေနတာေတြ ေလ်ာ့သြားတယ္.. ဟင့္အင္း .. မသြားၾက ပါနဲ႔..!! ဘာလို႔ ကိုယ့္ကို ထားသြားၾကတာလဲ..! ဘယ္သူက ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ဘာ အတြက္ ျဖတ္ျပစ္ လိုက္တာလဲ..! ကိုယ္ခ်ိဳးေန တဲ့ လေရာင္ဟာ လေရာင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အေရာင္စံုေတြ ေျပာင္းေနေအာင္ ဘယ္သူ ဖန္တီးလိုက္တာလဲ..! သဘာဝ မက် လိုက္ တာ.. ဘာအေရာင္ေတြလဲကြာ..!! အေရာင္ေတြ အားလံုးက တစ္ေရာင္တည္း ျဖစ္သြားၾကၿပီ..!!

အနီေရာင္ႏုႏု.. ႏုရာကေန ရင့္လာ တယ္.. နီညိဳေရာင္ ရင့္ရင့္ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္..။ အျဖဴေရာင္ ကိုယ့္ ညဝတ္ဂါဝန္ေလးေတာင္ အနီေရာင္ျဖစ္သြားၿပီး စိုလဲ့ လို႔ေလ..။ ပန္းနံ႔ေတြလည္း တစ္စက္ေလးမွ မက်န္ေတာ့ဘူး..!! ပန္းနံ႔ေတြအစား ကိုယ့္ႏွာေခါင္းဝ ကို တိုးဝင္လာတဲ့ အနံ႔တစ္ခုက ညႇီစို႔စို႔ နဲ႔... ဒါ.. ဘာန႔ံပါလိမ့္..!! ၾကည့္စမ္း.. ဒီအနံ႔နဲ႔ ကိုယ္ဟာ အကၽြမ္း တဝင္ ႐ွိေနလိုက္တာ။ လူ႔ဘဝထဲကို ကိုယ္ စေရာက္ လာတည္း က ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ အနံ႔တစ္ခုပဲ... အို..! ကိုယ့္ေဘး မွာ ေသြး.. ေသြးေတြ... ေသြးညီႇနံ႔ေတြ..။

ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လမင္း..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္လေရာင္..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ေကာင္းကင္..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္အိပ္ခန္းေလး..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ပန္းပြင့္ေတြ ပန္းနံ႔ေတြ ..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ဂစ္တာသံေတြ..!
ဘယ္မွာလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ မင္း..!
ဘယ္မွာလဲ..!! ဘယ္မွာလဲကြယ္..!!!

(ခင္ေလးငယ္)

လေရာင္ခ်ိဳးတဲ႔... ည  Was Posted On 5:44 AM, Saturday, May 30, 2009  

အဲဒီ... ႏွင္းဆီ


ႏွင္းဆီေတြ ကို ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တာ အရင္ဦးဆံုး ဝန္ခံပါရေစ။ သူတို႔ကိုထိေတြ႕တိုင္း ဘယ္လိုဂရုစိုက္စိုက္ပါ.. ကၽြန္မ ဆူးစူးတတ္ တယ္ ထိန္းလို႔မရဘူး။ တစ္ခါက အဆိပ္အရမ္းျပင္းတဲ့ ႏွင္းဆီျဖဴတစ္ပြင့္ရဲ႕ ဆူးစူး ခံခဲ့ရဖူး တယ္။ ကၽြန္မ ညာလက္ညႇိဳးေလး ေလးရက္ တိတိ ေယာင္သြားခဲ့ပါတယ္.. နာက်ဥ္တဲ့ ခံစားမႈနဲ႔ အတူ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ ရဲ႕ အဆိပ္ျပင္းျခင္းကို ဘဝမွာပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ အျဖစ္ မွတ္မွတ္ရရ မေမ့ႏိုင္စြာ..။

အံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာ က အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ ကို ကၽြန္မအရူးအမူး တြယ္တာသြားခဲ့တယ္။ ခုထက္ထိ ပန္းေတြ ဝယ္ဖို႔ ပန္းဆိုင္ ေရာက္ တိုင္း အဲ့ဒီ.... ႏွင္းဆီကို လက္ကလွမ္းေနမိဆဲ.. ဖြဖြေလး မထိတထိကိုင္ရင္း ျပန္ျပန္ ခ် ထား ခဲ့မိ တတ္ေသးေပါ့။ ပန္းဆိုင္ေတြ ကို ေရာက္သြားတိုင္း ဘာမွ မဝယ္ခင္ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားလို႔  ဒူးေထာက္..! ထိေတြ႕...! ျပန္ခ်...! တစ္ျခားပန္း ကို ဝယ္.. ဒီေန႔ ထိတိုင္ သံသရာ လည္ေန ဆဲ..။


ဝယ္လိုက္ရင္ ပိုၿပီးရင္းရင္းႏွီးႏွီး “ကိုင္တြယ္ျဖစ္မယ္..”  ဒါလည္း ေသခ်ာတယ္။ ကိုင္တာနဲ႔ ခပ္နက္နက္ ဆူးစူး ခံရမွာ အေသအခ်ာ ပဲပါ့။ အစူးခံလိုက္ ရမွာကို သိပ္မက္ေမာေန မိသူလိုမ်ိဳး ခပ္ ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူးေတြ နဲ႔ ကၽြန္မ အၿမဲ~~~ ~~~~!! အဲ့ဒီ.... ႏွင္းဆီက စူးလို႔ ထြက္လာမဲ့ အနီေရာင္ ေသြးစေတြ စီးကပ္ ေျခာက္ေသြ႕ သြားခ်ိန္ အထိ ကၽြန္မ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ၾကည့္လို႔ ေနခ်င္ မိျပန္ေသးတာ... ေၾကာက္လန္႔စိတ္ ဆိုတာ တစ္စေလး မွ မရွိတာ အေသအခ်ာ အတိအက်..။

ဒါေပမဲ့ ႏွင္းဆီ ကိုေတာ့ ကၽြန္မလံုးဝ မဝယ္ျဖစ္ ေတာ့ပါ ဘူး။ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ” သူ ကၽြန္မကို ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ရသကို ဘဝ မွာ တစ္ခါ ပဲ ရင္ထဲျမတ္ႏိုးစြာနဲ႔ တစ္သက္ လံုး နက္နက္ ႐ိွဳင္း႐ွိဳင္း သိမ္းထား ခ်င္မိလို႔ ဆိုပါရေတာ့။

“ဒီလိုနဲ႔ အဲ့ဒီ.... ႏွင္းဆီဟာ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ကို ေသခ်ာထည့္ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ တစ္ထုပ္ ကို သူ႔ လက္ေတြ နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ဖဲႀကိဳးတစ္စ ခ်ည္တတ္ လာခဲ့ တယ္... တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္မ မသိစိတ္ထဲ အထိ အတင္း ဝင္ၿပီး ညိႇဳ႕တတ္ျပန္ေသးရဲ႕..။” 
သူ အညႇိဳ႕ခံ ရခ်ိန္တိုင္း လည္း ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြက ပန္း တစ္ဆိုင္ ဆိုင္ ကို အလိုလိုကို လွမ္းေနမိေရာ.. ပန္း ရနံ႔ ေပါင္းစံုတဲ့ ဆိုင္မွန္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္- လွစ္ဟ- ဝင္ရင္း ေျခအစံုက အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ခစား..!! အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီေပါ့..!!!

“ခပ္ တည္တည္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ခ်ည္ထားတဲ့ ဖဲႀကိဳးကို ဖြဖြျဖည္ ရင္း ကၽြန္မ အေတြးေတြ ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ေနတာမ်ား..” ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းစြာ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏိုင္ လိုက္တာမ်ားေလ..။

ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ကေကာ ဘာထူးလို႔လည္း..!! ဖဲႀကိဳးေလး ေျပက်လို႔ သူဖြင့္ထားတဲ့ အထုပ္ထဲကို အေတြး တစ္စ ထပ္ ထည့္ေပးခဲ့ တတ္ေသး တာပဲ မဟုတ္လား..!! ဒါဟာ ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ့ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီဖတ္ဖို႔ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စာတစ္မ်က္ႏွာ ထပ္တိုးျခင္းပဲေပါ့..။ ရွိပါေစေလ.. ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က ေက်နပ္ျခင္းေတြ နဲ႔ ရင္္ဘတ္ ထဲမွာ ျပည့္.. သိပ္.. လို႔... ရယ္.။။

ဒီမွာ ႏွင္းဆီ  ~
အေတြးေတြ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ
ခ်ိဳၿမိန္ႏိုင္မယ္ ထင္လား..!!

မရယ္နဲ႔ ႏွင္းဆီ  ~
ေလွာင္အိမ္ ဆိုတ့ဲ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ကို
မင္းမွ မသိတာ..!!

လက္ထိပ္နဲ႔ အခတ္ခံရမွ ေျခေတြ ထူးခတ္ခံရမွ
သံတိုင္ေလးဖက္ ကာရံမွ
အခ်ဳပ္က်ျခင္း မဟုတ္ဖူးဆိုတာ...!!

အိပ္မက္ မဟုတ္တဲ့ ႏွင္းဆီအိပ္မက္က ႏိုးထျပန္ေတာ့.. ကၽြန္မေဘးမွာ ဖဲႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ အထုပ္ တစ္ထုပ္..!! အထုပ္ ထဲမွာ ႏွင္းဆီ ရနံ႔ေတြ ထံုအီေနတဲ့ ကၽြန္မအေတြးေတြ ရွိေနတယ္။ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ..!! မင္း တစ္ဝႀကီး ဖတ္ဖို႔ ေလွာင္ပိတ္မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ၾကင္နာမႈ ငါ့ကဗ်ာေတြ ရွိေနတယ္။ အို.. ကၽြန္မက ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ.. အသက္ ရႈမဝျခင္းေတြ ကို အသားက်ရင္း ဝေအာင္ ရႈတတ္ဖို႔ကို ေမ့ေနခဲ့တာေတာင္ ႏွစ္ေတြခ်ိဳ႕လို႔ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့။

ဒီမွာ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ အဲ့ဒီ.. ႏွင္းဆီ..!! ငါ့အေတြး ကဗ်ာေတြနဲ႔ မင္း ေလွာင္အိမ္ ထဲက ငါ့ကို တစိမ့္စိမ့္ မင္းေငး၊ ခပ္ေမ့ေမ့ ငါ့အသက္႐ွဴသံေတြနဲ႔ မင္းေက်နပ္၊ လႈပ္လီ လႈပ္လဲ့ ငါ့ေသြးစေျခာက္ေတြ နဲ႔ မင္း ၾကည္ႏူး၊။

ေဟာ.~ ဟိုမွာ 
ႏွင္းဆီေတြ တစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္..!!

ဟင့္အင္း.~ ~
ပြင့္ဖတ္ေလးေတြ တစ္ဖတ္ ႏွစ္ဖတ္..!!

အို.. ဟုတ္တယ္
ဆူးေလးေတြနဲ႔
ႏွင္းဆီေတြ....
ႏွင္းဆီေတြေလ..။

ကဲ... အဲ့ဒီႏွင္းဆီ ကိုယ့္ ႏွင္းဆီေရ   မင္း......  ေပ်ာ္...... ပါ.......  ေစ...... ေပါ့...။

                                         (ခင္ေလးငယ္)

ကၽြန္မ၏ ေန႔လယ္တစ္ခင္း



ကိုယ့္ အတြက္ အင္မတိ အင္မတန္ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ အားအားယားယား ႐ွိေနတဲ့ ေန႔ခင္းေလး ျဖစ္ပါ တယ္..။ ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္ ဟိုဝင္၊ ဒီထြက္၊ ထိုင္လိုက္၊ ထလိုက္၊ ကြန္ျပဴတာဖြင့္လိုက္၊ ရီစတတ္ လိုက္၊ ေရေသာက္လိုက္၊ ေရခ်ိဳးခန္း ဝင္လိုက္နဲ႔ ေတာင္လုပ္ေျမာက္ လုပ္ ဘဝကေန ေျပာင္းလဲကုန္တဲ့ မိုး ခပ္အံု႔အံု႔ ေန႔လယ္ တစ္ခင္း ဆိုလည္း မမွားပါဘူး..။ ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ျခင္း၊ ထျခင္း ဖြင့္ျခင္း၊ ပိတ္ျခင္း ေတြ ပတ္လည္ ႐ိုက္ၿပီး သကာလ စာေရးမယ္ စိတ္ကူးရင္း ကြန္ျပဴတာ အဖံုးကိုဖြင့္ ဟီတာက အပူခ်ိန္ကို ျမႇင့္လို႔ ေနရာ မွာ အပီ မွီကာ အာ႐ံုကိုယူ လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့...။  ကၽြန္မတစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို႔ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ဘဝင္ေတြေခြ႕ေနတုန္းေပါ့.... အဲ... ဘာစျဖစ္တယ္ထင္လဲ...!!

ကၽြန္မ ေနထိုင္ရာ အရပ္ေဒသမွာ အလြန္႔အလြန္ ရွားပါး လြန္းေသာ အေကာင္ တမ်ိဳးက ကၽြန္မအခန္းမွာ တဝီဝီ နဲ႔ ဟာမိုနီကာေတြ လာက်င့္ ေန ပါေလရဲ႕..။ ဒီေလာက္ တံခါးေတြ အထပ္ထပ္ပိတ္ၿပီး လံုၿခံဳမႈ ႐ွိေန တဲ့ ကိုယ့္ အိပ္ခန္းေလး ကို နည္းနည္း ေတာ့ ၿငိဳျငင္ သြား မိတာ အမွန္ ပါ..။ ကိုယ္တိုင္ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္ေန ခဲ့တုန္း က သတိ မထားမိ ခဲ့တဲ့ ဒင္းက အသံကုန္ျမႇင့္လို႔ အတက္ အက် အဆြဲ အငင္ မွန္မွန္ နဲ႔ သူ႔ဗိုကယ္လ္ ထရိန္နင္ သူ ဆက္ယူ ေန ဟန္ တူ ပါတယ္..။

တင္း ကနဲ ျဖစ္သြား တဲ့ စိတ္ နဲ႔ ေရးမယ္ႀကံထားတဲ့ အႏု အ႐ြ ေလး ေတြ က ၾကက္ပ်ံ ငွက္ပ်ံ ထြက္ေျပး သြားၾကေရာ ဆိုပါ ေတာ့..။  ဒင္း မ်က္လံုးေတြ ကို တည့္ တည့္ႀကီး ၿဂိဳလ္ ၾကည့္ ႐ွိဳး ဖို႔ လိုက္ ႐ွာတာ နဲ႔တင္ မေသာက္ ပါပဲ ေခါင္း ေတြ စမူး လာတာေပါ့..။ အဲ့လိုနဲ႔ ကၽြန္မ ႐ဲ႕ ႐ွားပါး ေန႔လည္ေလး ဟာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း အသြင္ ေတြ ေျပာင္း လာတယ္..။

ၿငိမ္ၿငိမ္ေန ဖို႔ ကံပါ မလာတဲ့ ျခင္ဆိုတဲ့ သတၱဝါက ကမၻာဦးအစမွာ ဘယ္လို ေပၚေပါက္လာလည္းဆိုတာ ေခါင္းထဲ ေရာက္ လာေရာ...။ အသံေတြ သာ ၾကားေနရၿပီး ထင္ထင္႐ွား႐ွား ကိုယ္ထင္မျပပဲ သရဲ တေကာင္ နဲ႔ တူေန တဲ့ ဒင္းေၾကာင့္ ေဒါသက ငယ္ထိပ္ ေရာက္ေန ၿပီ...။ ဒီလိုယွဥ္ျပလို႔ သရဲကို ေတြ႕ဖူး သလား မေမး ပါနဲ႔ ဘုရားစူး မေတြ႕ဖူး ပါဘူး.. ႀကံဳလည္း မႀကံဳဖူးတာပါ..။

သူမ်ားေတြ ေျပာတဲ့ ၾကားဖူး နားဝေလး နဲ႔ ႏိႈင္းေျပာ တဲ့ သေဘာေလာက္ပါ..။ ထားပါ ေလ... ကၽြန္မ ကလည္း ကေလး ဘဝက လက္သြက္ လြန္း လို႔ ကိုယ့္ မိသားစု မွာ ျခင္ဖမ္း ခ်န္ပီယံ ရထား ဖူးသူ မဟုတ္လား..!! လာစမ္း ပါေစ.. ဒီႏိုင္ငံ က ျခင္ ဆိုတာ ကၽြန္မ တို႔ ေမြးရပ္ေျမ က ျခင္ေတြ ေလာက္ ျခင္ ပီသခြင့္ ရၿပီး ပါးရည္ နားရည္ နပ္လို႔ ျခင္လည္က် တတ္ေလာက္ မယ္ မထင္ ပါဘူး.။ အို... ဒင္းေလာက္ေတာ့ ေအးေဆး ေပါ့.. အေသး အဖြဲ ပါ။

ကိုယ့္မာန နဲ႔ ကိုယ္ စိတ္ေလး ကို ဟန္ေဆာင္ ေလွ်ာ့ခ်ၿပီး ဒီေကာင္ ကိုယ့္အနား ေရာက္အလာ ကို မိန္႔မိန္႔ႀကီး ေစာင့္ ေန လိုက္ တယ္..။ အမယ္ ၾကာၾကာ မေစာင့္ လိုက္ရပါဘူး.. ဘသားေခ်ာက ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ညာလက္ ဖမိုးနား ကို ေပေစာင္းေစာင္း နဲ႔ ေရာက္လာ တယ္။ သူကလည္း အလာသား.. ကိုယ့္လက္ေပၚမွာ နားၿပီး ကိုယ့္ေသြး ကို စုပ္ယူ ဖို႔ကို မသိမသာ အကဲခတ္ရင္း ေဝ့ကာ ဝိုက္ကာ နဲ႔ ပ်ံပံုပ်ံနည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ပဲေတြမ်ားလို႔ ကိုယ္ဟန္ေတြ  ျပၿပီး ကိုယ့္လက္ အေျခအေန ကို ေလ့လာေနလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္ အသဲယားဖို႔ ေကာင္းလဲ..။

အူယား လာတဲ့ စိတ္ေတြ ကို မ်ိဳခ်ၿပီး အသက္ဝဝမ႐ွဴပဲ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္..။ ဒင္း အသံ တိတ္ သြားၿပီ...။ ကိုယ့္ လက္ေပၚ သူ လာနားၿပီ.. ကၽြန္မေအာင့္ၿပီး ဆက္ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္..။ ဒီေကာင္ ဘာ စိတ္ကူး ေပါက္ သြား တယ္ မသိ.. သူ႔ႏႈတ္သီးကို ကိုယ့္အရည္ျပားေပၚ စိုက္မခ်လိုက္ပဲ ႐ုတ္ကနဲ ထပ်ံေျပး လို႔ ကီးေပါင္းစံုနဲ႔ နိမ့္ျမင့္ တက္က် ဗိုကယ္လ္ ေတြ ထပ္က်င့္ရင္း  ကၽြန္မကို ခ်က္ကင္း ေတြ လိုက္ေနျပန္ၿပီ...။ ထၿပီး လိုက္ဖမ္း မယ္ မထင္နဲ႔ေနာ္.. ထစရာလား..!! ဟြန္း.. ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသး တယ္..။ နင္ ငါ့ဆီ ျပန္ လာမွာ ငါ သိေန တာပဲ လို႔ စိတ္ထဲ က ေျပာရင္း ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေနလိုက္တာေပါ႔..။

အံကို ႀကိတ္ၿပီး တံေတြးကို အသံမျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်ရင္း.. စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းထပ္႐ွည္ေပး ရဦးမွာေပါ့..။ ဒီ တစ္ေခါက္ေတာ့ ဒင္း က တိကနဲ အသံကိုျဖတ္လို႔ ႐ုတ္ကနဲ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ေစြ႕ကနဲ လက္ဖမိုး ေပၚ တက္ရပ္ လိုက္တယ္.. စကၠန္႔ပိုင္းေလးပါပဲ ဒင္းႏႈတ္သီး စအစိုက္မွာပဲ “ျဖန္း” ကနဲ.. အဟက္..!!  ဘယ္ ရမလဲ တစ္ခ်က္ ဆိုမွ တခ်က္တည္းပါ.. သြားေလေရာ့.. သနားဖို႔ စိတ္ေတာင္ မကူးလိုက္မိခင္မွာပဲ ဒင္း ခမ်ာ အတံုးအ႐ံုး က်ဆံုး ႐ွာေပါ့..။  ခံႏိုင္႐ိုးလား.. ဒါေတာင္ ဒီေကာင့္ ကို ကစ္လိုက္တာ ဘယ္လက္ နဲ႔ေနာ္.. ။ ကၽြန္မ ဘယ္ေက်ာ္ မဟုတ္ပါဘူး ညာေက်ာ္ သမားပါ..။

အသက္သာႀကီးလာေပမယ္႔ ေလ့က်င့္မႈ မ႐ွိေတာ့ ပါပဲ က် မသြားတဲ့ ကိုယ့္လက္ရည္ကို ကိုယ္ သေဘာေတြေတြ႕လို႔..။ စိတ္ထဲကေတာ့ ခုမွ တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ၿပီး ေတာင္းပန္ မိေသးတယ္.. ေဆာရီးပါ ျခင္ေလးရယ္ ကိုယ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ ဘာညာ ေဖာေဖာေပါ့..။  ရန္ေတာ့ေအးသြားၿပီ.. စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ လက္ထေဆးလိုက္တယ္..။ လက္ေဆး အၿပီး Hand Cream ေမႊးေမႊးေလးေတာင္ လိမ္းလိုက္ေသး..။ ကဲ... အေတြးႏုႏု လွလွေလးေတြ နဲ႔ စာျပန္ေရးေတာ့မယ္ လုပ္တုန္းပဲ...။

နားမခံသာ ေလာက္ေအာင္ တေဝါေဝါနဲ႔ အသံေတြေပးၿပီး ေမာင္းလာတဲ့ မီးသတ္ကားသံေတြ...။ ဘုရား ဘုရား..!! ကိုယ္တို႔ တိုက္ခန္းနား မွာ မီးေတြမ်ား ထေလာင္ေန ပလား မသိ...။ ကိုယ္ ေနတာက ငါးလႊာက တိုက္ခန္း.. ကိုယ့္အိပ္ခန္း က မွန္တံခါးကေန ထြက္မွ ဝရံတာ..။ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး စပ္စုဖို႔ ဝရံတာ ထြက္ရပ္ လိုက္တယ္..။ စိမ့္ေအးေန တဲ့ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ရာသီဥတု ေအးစက္စက္ႀကီး က ကိုယ့္အေႏြးထည္ ခပ္ပါးပါး ကို မခန္႔ေလးစားေပါ့..။

ဆူညံေနတဲ့ တေဝါေဝါသံေတြရယ္... ခဏေလးနဲ႔ တခိုက္ခိုက္တုန္ ခ်မ္းလာ တဲ့ ခႏၶာရယ္... ေၾကာက္စိတ္ေတြ ရယ္နဲ႔ ဘာလုပ္ လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိ..။ မီးသတ္ကားေတြ ငါးစင္းေလာက္ ရပ္ထား တာက ကၽြန္မတိုက္ခန္း႐ဲ႕ သံုးတိုက္ေက်ာ္ေလာက္မွာ... ရဲကားေတြလည္း ထပ္ေရာက္ လာျပန္ၿပီ...။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ..  အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္ၿပီး အေႏြးထည္ ထူထူဝတ္ ျပန္ထြက္္ .. ၾကာၾကာ ရပ္ၾကည့္ ႏိုင္ဖို႔ ကလည္း ထပ္မဝတ္ လို႔ မရ...။

တစ္ေယာက္ထည္း ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ခ်မ္းကလည္း ခ်မ္းနဲ႔ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ နားေတြက အူေပါ့..။ ခဏေနေတာ့ ရဲကား ေလာ္စပီကက စကားေျပာသံေတြ ထြက္လာတယ္..။ ေဝေဝဝါးဝါးမို႔ ေသခ်ာနားကို စြင့္ၿပီး နားေထာင္မွ ေတာင္းပန္သံ ေတြပါ..။ လူတစ္ေယာက္ကို နားခ်ေနတဲ့ အသံေတြပါပဲ..။ ကၽြန္မ တိုက္ခန္း ရဲ႕ သံုးတိုက္ေက်ာ္တိုက္ က ႐ွစ္ထပ္ေလာက္ ပဲ ျမင့္တဲ့ တိုက္ပါ..။ ေအာ္ေျပာေနတဲ့ ရဲေတြ ေမာ့ၾကည့္ ေနတာ ကလည္း အဲ့ဒီတိုက္ရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚကို..။ ေသခ်ာပါၿပီ ေနရင္းထိုင္ရင္း တေယာက္ေယာက္ က ခုန္ခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ ဆိုတာ..။

ဒါဆို မီးသတ္ကားေတြ ကေကာ.. ဘာလို႔...!! စဥ္းစား ေနရင္း သတိရ သြားတာ က ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိုပါ..။ အခင္းျဖစ္ေနတဲ့တိုက္႐ဲ႕ ေ႐ွ႕တိုက္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း လင္မယား ေနတာ ေမ့ေနလိုက္တာ..။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ကိုင္ဖုန္းကို ေခၚလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဆူညံသံေတြနဲ႔ ေအာ္ေျပာေနတဲ့ သူ႔အသံက ရဲကားေတြနားက လမ္းေပၚ ကပဲ ဆိုတာ မွန္းလိုက္ မိၿပီးသား..။

သူက ကိုယ္ဝန္ႀကီး နဲ႔ရယ္.. ဒါေတာင္ ျမန္လိုက္တာ လမ္းမေပၚ ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ..။ ဖုန္းထဲက ကိုယ့္ အသံေတြ ၾကားႏိုင္ ဖို႔ေတာင္ သူ႔မွာအႏိုင္ႏိုင္ျဖစ္မယ္..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေလွ်ာက္လိုက္ဖို႔  ကၽြန္မ ေအာ္ေျပာ မွ “ေအး... ခဏေစာင့္” တဲ့... သူ႔အသံ ကေတာ့ သိပ္ေၾကာက္လန္႔ ေနဟန္မရွိဘူး.. ခပ္ေအးေအး ပါပဲ..။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ စနည္းနာ လိုက္ေတာ့မွ... သက္ျပင္းေကာ သက္မ ပါခ်ၿပီး အဲဒီ လူကို စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတာ ကၽြန္မ မညာပါဘူး..။ ေနာက္ဆံုး ေကာက္ခ်က္ခ် မိတဲ့ အက်ဥ္းခ်ံဳးကေတာ့ အမူးသမားတစ္ေယာက္ အရက္မူးၿပီး တိုက္ေခါင္မိုးေပၚ တက္ ပါသည္..။ အရက္ ပုလင္းကိုင္ကာ ေသာက္ရင္း သူ႔အိမ္မွာ႐ွိတဲ့ ၿခံဳေစာင္ေတြ ယူသြားၿပီး  တိုက္ေခါင္မိုး ေပၚထိုင္ ကာ စိမ္ေျပနေျပ မီး႐ွိဳ႕ ပါသည္...။

လက္ကိုင္ဖုန္း ကို ကိုယ္တိုင္ ယူသြားကာ မီးေလာင္ေနၿပီဟု မီးသတ္ ဌာန ကို ဖုန္းဆက္ေခၚပါသည္..။ မီးသတ္ကား မ်ား ေရာက္လာေသာ္ မူးမူးႏွင့္ ခုန္ခ်မည္ ဟု ႀကိမ္းပါသည္..။ ရဲမ်ား ျပာယာ ခတ္ေနသည္ ကို အေပၚမွ ငံု႔ၾကည့္ရင္း ေအာ္ ရယ္ေသး သည္..။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိုလူ ဟန္ေရးျပ ႐ံုသာ ခုန္မခ်ခဲ့ပါ.။  ဂလို ဂလိုပင္ ျဖစ္ေလ၏..။ တိုက္ေခါင္မိုး ေပၚ အထိ လိုက္တက္သြားၾကတဲ႔ မီးသတ္မ်ား နဲ႔ ရဲအခ်ိဳ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္လို႐ွိေနမယ္ မသိ..။ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္ ၾကား ရတဲ့ ကၽြန္မ က်ိမ္ ဆဲခ်င္စိတ္ ေပါက္တာေတာင္ အေတာ္ေလး ႏုေန ဦးမွာ..။ ခက္လိုက္တဲ့ လူေတြပါလားေနာ္..။

ဘယ္လို အေတြးေတြ ပါလိမ့္..!! မူးသာ မူးတာ အဖမ္းခံရၿပီး နံမည္ က ေက်ာ္ခ်င္ေသး ပါတကား..။ သူငယ္ခ်င္း လည္း သူ႔ တိုက္ေပၚ ျပန္တက္သြားၿပီ...။ ေအးစက္ေန တဲ့ ကိုယ့္ လက္ဖ်ားေလးေတြ ကိုေတာင္ ခုမွ သနား ရေကာင္းမွန္း သတိရကာ ကၽြန္မ လည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ အခန္း ထဲ ျပန္ဝင္ခဲ့ပါတယ္..။ မိုးကေအးေအး.. ရာသီကခ်မ္းခ်မ္း တုန္.. ျခင္ကတမ်ိဳး.. အမူးသမားက တဖံု..  သူတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ရဲ႕ ႐ွားပါး ေန႔လယ္ခင္းေလး လည္း ပ်က္သုန္းလို႔..။

အၾကင္နာေတြနဲ႔ အသာ အယာ ေရးမဲ့ စာသား အႏုအ႐ြေလး ေတြလည္း အသံေပါင္းစံုနဲ႔ အတူ ကိုယ့္ကို ဘိုင့္ ဘိုင္းး သြားၾက ၿပီ..။ ေန႔အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္လို႔ ညေနခင္းလည္းေရာက္ခဲ့ေပါ့...။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ ကုန္စင္ၿပီးသကာလ တင္းေန တဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေၾကာ ကိုယ္ျပန္ေလွ်ာ့... ေရတစ္ခြက္ ကို ေမာ့ေသာက္.. ဆာေနတဲ့ ဗိုက္ကုိျဖည့္ဖို႔ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ.. ကြန္ျပဴတာ ကို ႐ွပ္ေဒါင္း... ကုတင္ေပၚ တက္.. ေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးၿခံဳ... နားႏွစ္ဖက္ကိုပိတ္... အိပ္စက္ျခင္း သည္သာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေတာ့မည္..။ ဒါေတာင္ ကိုယ္တိုင္ အျပစ္ တင္ခ်င္ေနမိ သလိုလို သနားေနမိ သလိုလိုေတြက ျဖစ္မိေနေသး...။ 

ေအးေအးလူလူ နဲ႔ စာေရးဖို႔ ဘာညာ မေတြးေတာပဲ အစ ကတည္းက ဘာမီတြန္ေလး ေသာက္ ေစာင္ထူထူေလး ၿခံဳၿပီး ဇိမ္ေလး နဲ႔ အိပ္ခဲ့ မိရင္ အေကာင္းသား...။ အို... ေတာ္ပါေလ ခုမွ ေနာင္တ ရေနလည္း အပို ပဲေပါ့..။ ဒီေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းရယ္လို႔ မွတ္ယူ ရင္း မ်က္လံုး ကို စံုမွိတ္ အိပ္ကာ နားေအး ပါးေအး အိပ္မက္ ခ်ိဳေအးေမႊးေလး မက္လို႔ လွပေစဖို႔ ဆုေတာင္း႐ံု သာ ႐ွိေလေတာ့၏..........။


                                                               (ခင္ေလးငယ္)

ဒီစာေလး ကို အားေနခဲ့တဲ့  Monday, April 19, 2010  ေန႔တုန္းက ေရး ခဲ့တာ ပါ။ ခုလည္း အဲ့ဒီေန႔ေလးလိုဘဲ အားေနလို႔ ျပန္ share လိုက္ပါတယ္ ..။ ပ်င္းေနလို႔ အေပ်ာ္ေလး ပါ...။ း) 

သက္ၿငိမ္၌ စီးေမ်ာျခင္း (၁)

ေအာက္တိုဘာလ တစ္ဆယ့္ေလးရက္။ ရာသီဟာ သူ႔သဘာဝ အတိုင္း သိပ္ကို မွ်တ သင့္ေတာ္ လွပေန ခဲ့ပါတယ္။ ေသာၾကာေန႔ ပါ။ မ်က္ဝန္းေတြ ထဲမွာ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျမစ္တစ္စင္း သတၱိရွိရွိ စီးဆင္းေနခဲ့တဲ့ ေန႔ျဖစ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။



မ်က္စံနက္ေတြဆီမွာ ျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ေရအဟုန္ကို စုန္ကာေမွ်ာရင္း သူမလံုးသားရဲ႕ နက္႐ိႈင္းတဲ့ေနရာ တစ္ခုအထိ သူဟာ အ႐ိုးသား ဆံုး အေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့တဲ့ ေန႔လည္းျဖစ္ျပန္တယ္။ သူမစိတ္ေတြဆီ အလိုက္သင့္ေလး စီးေမ်ာဖို႔ သူ႔ကို ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့ ေန႔ဆို လည္း မမွားပါဘူး။

မုသားကင္းတယ္။ လွည့္ဖ်ားမႈမဲ့တယ္။ ေကာက္က်စ္ျခင္း ရွင္းတယ္။ သိေနခဲ့ၿပီးသား အရာေတြကိုပဲ ဖလွယ္ခဲ့တာမ်ိဳး။ ပူေလာင္ စူးရွ တဲ့ေန သာမေနခဲ့ပါဘူး။ ေလ ေျပတယ္။ တိမ္တိုက္ေတြ မထူထပ္ခဲ့ဘူး။ ေအးခ်မ္းတယ္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ အညိတ္မွာ ၾကားရ ခဲတဲ့ စကားလံုးတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူက သြန္ခ်။ သူမဟာ ၾကည္ႏူးမႈ စားသံုးသူ သက္သက္ မဟုတ္ခဲ့တာ အေသခ်ာပါ။ တရား မွ်တ ခဲ့ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေက်နပ္ျခင္း ေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ႏွစ္လိုဖြယ္ သက္ၿငိမ္ေလးအျဖစ္နဲ႔။

ေမးခြန္း တစ္ခု အျဖစ္ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးတုန္းက သူေမးခဲ့ဖူးတာလဲ..!! ေမးခဲ့ဖူးပါသလား..!! သူမ ေသခ်ာမသိ။ သူမကေတာ့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျဖလိုက္ရဲ႕။

“ကၽြန္မ.... ခ်စ္တယ္....”
”စၾကာဝဠာႀကီးဟာ ကိုယ့္ကုိ ဗဟုိျပဳၿပီး လည္ပတ္ေနသလုိပဲ” လို႔ သူျပန္ေျပာခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။

သူမ ကို သူျမင္သြားၿပီ။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သူျမင္သြားၿပီ။ ႏွလုံးသားရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ကို သူမနဲ႔ သူ တည့္တည့္ ၾကည့္ျမင္လိုက္ၾကၿပီပဲ။ စိတ္ ကို စိတ္ခ်င္းယွက္~ စိတ္ေတြနဲ႔ စိတ္တစ္ခုဆီ စီးေမ်ာ~ အို..!! အရာရာဟာ ခမ္းနား ထည္ဝါလိုက္တာ~ လွပလိုက္တာ~ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕ လိုက္တာ~ အိေျႏၵရွိလိုက္တာ~ ၾကည္စင္ ရွင္းသန္႔လိုက္တာ~ အႏုပညာဆန္လိုက္တာ~

ကၽြန္မ......”
“ဒါဟာ ယာဥ္ပဲ.. ပန္းတိုင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ခရီးစဥ္ပဲ.. ခရီးဆံုးေတာ့မဟုတ္ဘူး”

“............”
“ပန္းတုိင္မဟုတ္ေပမဲ့ ယာဥ္ကုိ တန္ဖုိးထားရမယ္၊ ပန္းတိုင္ မဟုတ္ေသးမွန္းလည္း သိရမယ္”

“အစ..!! အဆံုး..!! ”
“ကိုိယ့္စိတ္ဝိညာဥ္ရဲ့ အနက္႐ွဳိင္းဆုံးကုိ တုိက္႐ုိက္ဆက္သြယ္ၿပီး အရွိအမွန္အတုိ္င္း ရွင္သန္ေနထုိင္ရတဲ့ဘဝဟာ ရွားပါးလြန္းပါတယ္”

“ခု.......”
“ကိုယ္တို႔....”

သူ႔ကို သူမက “သက္ၿငိမ္” လို႔ တိတ္တိတ္ကေလး အမည္နာမ ေပးထားခဲ့သူ။ ခုေတာ့ သူ႔စကားေတြ နားနဲ႔ အၾကားမွာ သူမဟာ “ေတမိ”ေပါ့။ သူမႏႈတ္ခမ္းဖ်ားဆီကို သူ႔အၾကည့္ ေရႊ႕လိုက္သလားမသိ။ သူဟာ သူမအၿပံဳးေတြ ကူးစက္ခံ လူသားျဖစ္ သြားပံု ရတယ္။ ၿပံဳးေနမွန္း မသိသာပါဘူး။ သူၿပံဳးေနတယ္။ ဒါကို သူမက သိေနတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း သတိထားၿပီး သိေနပါတယ္။ စကားသံေတြ တိကနဲ ရပ္သြားခဲ့ေပါ့။

ခံစားမႈ ကို မီေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ကို ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ အမိန္႔ေပးေနခ်ိန္မွာ သူကလည္း အက်စ္လ်စ္ဆံုး စကားလံုးေတြ ကို တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ေနခဲ့တယ္ဆိုတာ သူမသိေနခဲ့တာပါ။ သူမက စကားရွာသူ။ သူက စကားေ႐ြးသူ။ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၾက ခ်ိန္ေလးဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ပကတိ ႏူးညံ့လို႔ပါပဲ။ လက္ဖ်ားေလးေတြဆီကေန ဆံျခည္မွ်င္ေလးေတြအဆံုး ရင္ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနရျခင္းဟာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ထက္ လွပလြန္းျပန္ေနေပါ့ကြယ္။

သူမ မ်က္လႊာခ်လိုက္တယ္။ သူက အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ိႈက္ၿပီး ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထိုင္ေနတဲ့ ခႏၶာကို မတ္လိုက္ပါတယ္။ ခ်ထား တဲ့ မ်က္လႊာကို ျပန္ေျဖရင္း ေမာ့ၾကည့္မိခ်ိန္မွာ သူဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရဲ႕။ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ ျဖစ္ေနခဲ့ရဲ႕။ တစ္စံု တစ္ရာေျပာ ဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ မသိမသာ တုန္ရီသြားခဲ့တာပါ။

“အို...........”
“စကားလုံးေတြ ရဲ့ ဟုိမွာဘက္ထိ ေရာက္သြားၿပီ စိတ္နဲ႔ေတာင္ စိတ္ကုိ ျပန္မသိႏုိင္ေတာ့ဘူး”

သူမ အၿပံဳးေတြ ဟာ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္လို ရွက္စႏိုး အရိပ္ေယာင္ေလး ျဖတ္ေျပးသြားခဲ့ပါတယ္။ သူကေတာ့ တည္ၿငိမ္ျခင္း သက္ၿငိမ္။ သူ႔စိတ္ေတြလည္း သူမနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် လႈပ္ရွားေနတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဦးလံုး ျငင္းဆိုႏိုင္မွာမွ မဟုတ္ပဲေနာ္။ မ်က္လံုး နဲ႔ေတာ့ မျမင္ရဘူး။ မျမင္ႏိုင္ဘူး။ စိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ျမင္ခဲ့ရတာမ်ိုးပါ။ ေဖာက္ထုတ္႐ႈ႕ျမင္ႏိုင္စြမ္း ျမင့္မားလြန္းတဲ့ သူမ စိတ္ေတြ ကို ကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္လိုက္ရတာေလ။ သူ႔ကိုလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္တယ္ ဆိုတာကို အေသအခ်ာ သိေနတဲ့ သက္ၿငိမ္ေလး ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုလံုး လဲ့ျဖာလို႔ပါ။ ခပ္ေအးေအး ေလညွင္းေလးေတြက သူမတို႔ကို အေႏြးေထြးဆံုး လႊမ္းၿခံဳဖို႔ အေရာက္ လာခဲ့ၾကေပါ့..။ ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ေလးႏွစ္ခုက ေလညွင္းေတြကို တြဲခိုစီးရင္း လဲ့ျဖာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကည္ႏူးျခင္းေတြ နဲ႔...။

                                                       (ခင္ေလးငယ္)

ဆိုး၍ စိုးရိမ္စြာ ခ်စ္ရေသာ ~


မိဆိုးေရ..!! 
မင္းေပးတဲ့ ရသေတြဟာ သိပ္ကို စံုလြန္းလွတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ႐ိုးႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အမ်ားဆံုးရတတ္တဲ့ ရသကေတာ့ ကိုယ့္ကို မင္းဟာ စိုးရိမ္မႈေတြ ေပးတတ္ျခင္းပါပဲ...!! မင္းကပဲဆိုးတာလား ကိုယ္ကပဲ စိုးရိမ္လြန္ေနတာလား.. တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ မင္းအတြက္သက္သက္နဲ႔ အသက္႐ွင္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ရယ္ပါ။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
အဲ့ဒီေန႔က မိုးေတြ႐ြာေနခဲ့တယ္ေလ... မိုးေရေတြထဲမွာ ထီးမပါပဲ ေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့မင္းကို ခပ္ေဝးေဝးက လွမ္းအေတြ႕မွာ အျမန္ဆံုးႏႈန္းနဲ႔ မင္းနားကို ကိုယ္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္အေျပာမွာ ေပေတေတ အၾကည့္နဲ႔ မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားက...

“အိုး...!! ပူစရာမလိုပါဘူး.. ငါက လူမမာႀကီးမို႔လား.. ဒီမိုးေလးေလာက္မ်ား....”
ကားေပၚကေန ခဏေလးဆင္းမိတဲ့ ကိုယ့္ခႏၶာကို မိုးစက္ေတြ လာထိ႐ံုနဲ႔တင္ ကိုယ့္မွာေတာ့ ခိုက္ခိုက္ကို တုန္လို႔.. ေအးလြန္းသလို ဆိုးဝါးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ေပေတလြန္းတဲ့ မင္းကိုၾကည့္ရင္း ငုတ္တုတ္ေမ့ခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေတြထဲက တစ္ေန႔ေပါ့...။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
စိတ္ကူးေပါက္ေပါက္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ခဲ့ၾကတဲ့ ေန႔ေလးအျပန္ကိုေလ... ေကာက္ခါငင္ကာနဲ႔ မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားက...

“မနက္ျဖန္လည္း ငါ.. ေက်ာင္းမသြားဘူး ဒီကား ထပ္လာၾကည့္ဦးမွာ..”
ကိုယ့္အၾကည့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္းမွာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မင္းၿပံဳးတယ္..။
“ဟ.. ေက်ာင္းပ်က္လို႔ စာမရတဲ့ အထဲမွာ ငါမပါဘူး....”
မင္းကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့ မင္းစကားမွာပဲ ကိုယ္ဟာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား...။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
ဖုန္းဆက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုေခၚခဲ့တဲ့ ပူျပင္းလြန္းတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကိုေပါ႔...။ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ တိုက္ေနတဲ့ ေလရဲ႕ အပူခ်ိန္နဲ႔တင္ အသားေတြဟာ ကၽြမ္းမတတ္။ ကိုယ္ရွိေနတဲ့ ေနရာကို မင္းေမးတယ္.. ၿပီးေတာ့....

“မိနစ္သံုးဆယ္အတြင္း လာေခၚေပးပါ... ငါ ..x..x..x. ပန္းၿခံရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ ရွိေနတယ္...”

ကိုယ္ေရာက္ေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာမရွာရဘူး ပူလြန္းလို႔ ဘယ္သူမွ မထိုင္ႏိုင္တဲ့ေနရာမွာ မင္းကိုအထင္းသားေတြ႕ လိုက္ရတယ္။

“ထ မယ္လုပ္မွ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားလို႔...”



ျပဴးထြက္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ခပ္ငဲ့ငဲ့ၾကည့္ရင္း...

“မည္းခ်င္လို႔ ေနကင္တယ္.. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဖူး ငါ့အသားနဲ႔ငါ... နင္ လာေခၚေပး တာ ေက်းဇူး..”

ထ အရပ္မွာ ယိုင္သြားတဲ့ မင္းလက္ေမာင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖမ္းအထိန္း.. မျဖဴတဲ့ ကိုယ့့္ လက္ဖမိုးက ေနေလာင္ခံထားတဲ့ မင္း လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေဖြးေဖြးကိုဆြတ္လို႔...။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ဟာ မင္းေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ေတြ ၾကဳတ္ထားမိတာ အေတာ္႐ုပ္ဆိုးေနခဲ့မွာ.. ။


မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
တစ္ရက္ မထင္မွတ္ပဲ ကိုယ္မင္းအိမ္ကို ႐ုတ္တရက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေန႔ေလ... ေလးခ်က္ေလာက္ ဆင့္ၿပီးတီးမိတဲ့ ဘဲလ္သံအဆံုးမွာ မင္းတံခါးလာဖြင့္ခဲ့တယ္.. မင္းမ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္ အံ့အားသင့္မႈေတြနဲ႔ ကိုယ့္မွာ ဆြံ႕... အ... လို႔...!! မင္းကေတာ့ ႐ွက္႐ံြ႕ သြားျခင္း အလ်င္းမရွိ... ပကတိ ေအးစက္စက္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေပါ့။

“အိမ္ထဲမွာေနလို႔ အလွမျပင္ရဖူးလို႔ ဘယ္ဘုရားမွ ေဟာမထားဘူး.. ရဲေနေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ...”
“ငါ့အာ႐ံုနဲ႔ငါ.. နင္လန္႔စရာမလိုဘူး.... အလွျပင္တာ ျမင္ဖူးေအာင္ၾကည့္ထား ဟြန္း..”

အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔ တဟား ဟား ကိုယ္ ေအာ္ရယ္ေတာ့လည္း မင္းက မင္းနဲ႔ မဆိုင္သလို ထံုးစံအတိုင္း ေအးေဆးနဲ႔ပါပဲ...။


မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
မင္းနဲ႔ ကိုယ္ ဗံုတီးသံေတြ ဆူညံေနတတ္တဲ့ လမ္းေလးခြဆံု အက်ယ္ႀကီးမွာ လမ္းကူးတုန္းကေလ... လက္ရဲဇက္ရဲနဲ႔ ကိုယ့္လက္ကို ေဆာင့္ဆြဲၿပီး...

“လာဟာ.. ဟိုဖက္ေရာက္တဲ့အထိ ျဖတ္ေျပးၾကမယ္..”

အလန္႔တၾကား ေျပးၿပီးလိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြကပဲ တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ႏိုင္ေနလို႔လားမသိ.. ကိုယ့္လက္ကို ျဖဳတ္ခ်ရင္း...  

“ဘာလဲ.. လူေတြၾကည့္လို႔ ရွက္တာလား.. သူမ်ားပစၥည္းခိုးတာ မဟုတ္ဘူး.. ေျပးခ်င္စိတ္ရွိလာလို႔ ေျပးမိတယ္.. မွားလား..! လူေတြရဲ႕အၾကည့္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဘာင္မခတ္စမ္းပါနဲ႔...”

သက္ျပင္းခ်မိတဲ့ ကိုယ္ဟာ.. မင္းရဲ႕ စူးရွ႐ွ မ်က္ေစာင္းမွာ တေမ့တေမာ မွင္တက္လို႔။


မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
မင္းသူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္နဲ႔ ကိုယ္တို႔ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တဲ့ေန႔ေပါ့... လမ္းေဘးက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြတစ္ဦး ကိုယ္တို႔ေတြကို ေတြ႕သြားခဲ့တယ္ေနာ္.။ သူက ဟန္လုပ္ၿပီး မုန္႔ေလးဝင္စားသြာပါဦး ဆိုတဲ့ အေျပာကို... အိေႁႏၵထိန္းဖို႔ ကိုယ့္လက္အကုတ္မွာ မင္းျပန္ေျပာတဲ့စကားက...

“ေကၽြးတဲ့လူက ေကၽြးခ်င္တယ္.. ငါက ဆာလို႔ စားခ်င္တယ္ေျပာ ေခါင္းညိတ္တာ ဘာျဖစ္လဲ.. ဒါ.. ဟန္ေဆာင္စရာလား.. သြားစမ္းပါ...ငစိုးရာ”

ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ဆြဲထုတ္ေပးတဲ့ ခံုမွာ မင္းက.. က်က်နန ဝင္ထိုင္ရင္း ကိုယ့္ကို လွမ္းၿပံဳးျပခဲ့တာေနာ္.. ကိုယ့္မွာသာ မအီမလည္ႀကီးနဲ႔ မင္းေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရေရာ...။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
မင္းေဖေဖဆိုခဲ့ဖူးတဲ့ Cliff Richard သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အၾကား ႐ိႈက္ႀကီးတငင္နဲ႔ မင္းငိုခဲ့တဲ့ေန႔ေလ... လမ္းေပၚမွာ လူေတြကအမ်ားႀကီး ေခါင္းလည္းမငံု႔ဘဲ တအိအိနဲ႔ ငိုရင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ မင္းပံုစံကို ျပန္ျမင္လာတယ္.. သတိထားဦး.. ဆိုတဲ့ ကိုယ့္အေျပာကို...

“ဟင္.. လမ္းေပၚမွာငိုတာ အခြန္ေဆာင္ရလို႔လား... မလိုအပ္တဲ့ နားခ်မႈေတြ လာမလုပ္နဲ႔ ဒါ.. ငါ့လြတ္္လပ္ခြင့္..”


မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ကိုင္ထားၿပီး ေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနတာကို မထင္မွတ္ဘဲ ကိုယ္ ေတြ႕သြားခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးကိုေရာ...!! မင္းဟာ ဘယ္အရာကိုမွ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မလုပ္တတ္တာ ကိုယ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းနဲ႔ ေကာ္ဖီက လံုးဝ မတည့္ဘူးေလ။ တစ္ေနကုန္ မင္းထိုင္ေနခဲ့တာ ကိုယ္သိေနတယ္.. ပူတတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြကေတာ့ ငယ္ထိတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။  ျပန္ဖို႔ေျပာတဲ့ ကိုယ့္စကားကုိ...

“အမ်ားႀကီး မေသာက္သင့္တာ ငါသိတယ္.. ငါ့. အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖာက္တဲ့ စကားေတြ လာမေျပာနဲ႔ေနာ္...”
“ႏွစ္ခြက္ပဲ ေသာက္တာ...” 

ကိုယ့္ကို မင္းက ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ေျပာတာမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ မ်က္ဝန္းတစ္စံုကို ေထာင့္ကိုကပ္လို႔ အေပၚကို လွန္ၿပီး ဂ်စ္တူးတူး မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ထ ရပ္ခဲ့တာေလ။  မင္းလြယ္ေနက် အိတ္ေလးကို ျဖတ္ကနဲ လြယ္ရင္း ခပ္ေက်ာ့ေက်ာ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔  ကိုယ့္ကိုေက်ာခိုင္း၊  ကားေသာ့ေလးကို လက္ညိႇဳးနဲ႔ ကစားရင္း.. တစ္လွမ္းခ်င္း.. ထြက္သြားေလရဲ႕....!! ကိုယ့္မွာသာ သက္ျပင္းေတြ တစ္သီႀကီးနဲ႔...မင္းခ်န္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ေငါင္ၿပီး က်န္ခဲ့ရေရာ... မိဆိုးရယ္..!!

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
“..... ..... ..... ..... ..... .... .ဟြန္း..... ..... ..... ..... ..... .....” တဲ့....။
  
မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
“..... ..... ..... ..... ..... .....ငစိုးရယ္.... ..... ..... ..... ..... .....” တဲ့....။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
“..... ..... ..... ..... ..... ...နင္ ဟာေလ... ..... ..... ..... ..... ....” တဲ့....။

မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
“..... ..... ..... ..... ..... ...ေတာ္စမ္းပါ... ..... ..... ..... ..... ....” တဲ့....။
  
မိဆိုးေရ... မွတ္မိလား..!!
“..... ..... ..... ..... ...ေရာ့.. ဒါ.. နင့္အတြက္... ..... ..... ..... ....” တဲ့....။


မိဆိုးေရ......!!
တစ္ကယ္ေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ တစ္လံုးကိုယူၿပီး မင္းကိုယ့္ကို “ငစိုး..” လို႔ မေခၚသင့္ဘူးသိလား..!! ကိုယ့္ရင္ထဲက တိတ္တိတ္ေလး ေခၚေနမိတဲ့... မင္းနာမည္မဟုတ္တဲ့.. “မိဆိုး..” ဆိုတာသာ မင္းနာမည္ အရင္းျဖစ္သင့္တာပါ။ ဘာေတြ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ.. ကိုယ့္ရင္ထဲက မိဆိုးေလးကို ဆိုးလို႔ကို စိုးရိမ္ႀကီးစြာနဲ႔ ခ်စ္တယ္...။

ဟုတ္တယ္.. မိဆိုး..! ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလည္းဘူး... တစ္သက္လံုး လွလွပပေလး သိမ္းထားမယ္.. ေနာက္ၿပီး မင္းသိေအာင္လည္း ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျဖစ္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

"တကယ္ပါ.... မိဆိုးရယ္..." 

      "ကိုယ္.... 
       မင္းကို....
       အရမ္း....
      ခ်စ္တယ္..."


                                          (ခင္ေလးငယ္)

ေၾသာ္.. ေကာင္းေလစြ...





စကားလံုး မရွိတဲ့ ေန႔မွာ ကမ္းေတြကပ်ိဳက်လို႔ ေလေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း.. တဝုန္းဝုန္းနဲ႔..! အသံမဲ့တဲ့ ည မွာေတာ့ စကားလံုးေတြ ကို ကိုယ္တိုင္ ၿဖိဳခ်ျဖစ္တယ္.. စာေတြအျဖစ္ေပါ့..!! အေကာင္းအဆိုးေတြကို တိုင္ပင္ေဖာ္ မဲ့တဲ့ ေန႔ညေတြမွာ အရာရာဟာ မႈန္ဝါးမသြားပဲ ပိုပိုထင္းလို႔လာေနျပန္တာ မမိုက္ဘူး..!!

“ခဲေလ သမွ် သဲေရက် ပုလဲေျမခ ေၾသာ္..ေကာင္းေလစြ...” တဲ့ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က ဆိုထားတယ္.. ကၽြန္မ အဲ့ဒီ သီခ်င္းကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္ ဆိုတာ ရွင္လည္းအသိ.. ရွင္ကေရာ အခုလိုအခ်ိန္ ဘယ္လို သီခ်င္း မ်ိဳး နဲ႔ ေမြ႕ေပ်ာ္ လို႔ ေနပါလိမ့္..!! သိခ်င္ တယ္ ဒါေပမဲ့.. မသိခ်င္ျပန္ဘူး..!!

အပိုင္းပိုင္း အစစ အေတြးေတြက ေရာင္စံု ဖန္ေဂၚလီလံုးေတြလုိ ဟိုလိမ့္ ဒီကပ္.. အေတြးေတြ အေရာင္စံု.. စိတ္ေတြ လည္း ေရာင္စံု.. လြင့္ပ်ံ႕မႈေတြကလည္း ေရာင္စံု.. တိမ္ေတြေပၚ ခုန္တက္လိုက္.. ေျမကို လွ်ိဳး လိုက္.. ေရျပာျပာ မွာ ငုတ္လွ်ိဳး ကူးခတ္လိုက္.. အေမွာင္အတိၿပီးတဲ့ စၾကဝဠာရဲ႕ အမည္းေရာင္ ေကာ္ေဇာ ထက္ မွာ နားခို အိပ္စက္လိုက္ နဲ႔.. ကဲ.. ဘာ က်န္ေသးလဲ...!! ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ "စိတ္.." ဟူးးးးး.......!!

ယဥ္တယ္ ယဥ္ တယ္ နဲ႔ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ဘန္းစကားက အေတြးမွာလာကပ္ေတာ့ မခ်ိၿပံဳးတစ္စက လွစ္ကနဲ.. ကလိ သလိုလို သေရာ္ သလိုလို ကိုယ့္အၿပံဳးနဲ႔ကိုယ္ အဘိဇၨာေတြပြားလို႔.. အၿပံဳးက အသံ အျဖစ္ေျပာင္း လို႔ ခပ္အက္အက္ ထရယ္မိျပန္ေရာ.. ေၾသာ္.. အေရးထဲ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္က ျပန္ေက်ာ့ ေနျပန္ ပါၿပီ.. "အကုန္ျပည္ဖံုးကားခ်.. ေၾသာ္... ေကာင္းေလစြ..." တဲ့... အဟက္..!!

ဖန္တီးမႈ တစ္ခု ဟာ ခ်ိန္းႀကိဳး တစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္.. ဆက္ထံုးမရွိဘဲ ကြင္းဆက္ေတြနဲ႔တင္ ႀကိဳးျဖစ္ မလာ ဘူး... ပံုေပၚလာမဲ့ အရာတစ္ခုဟာ ရင္တြင္းျဖစ္ ဟဲန္းမိတ္ (လက္ျဖစ္) စစ္စစ္ ဆက္ထံုးစစ္စစ္ေတြနဲ႔ ဆက္ထား တာ.. ဘာမွမဆိုင္ဘဲ တဒိန္းဒိန္း ခုန္လာတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရင္ကိုလည္း ခပ္လန္႔လန္႔္.. ကိုယ့္ကိုယ္ ကို မွန္ ထဲ ငဲ့ၾကည့္ဖို႔ေလး ကို ရင္ေတြခုန္ေန ျပန္ပါပေကာ.. အာ.. မဟုတ္ေသးပါဘူး.. ငါ့ႏွယ္ေနာ္..!!

စိတ္အစဥ္ က အေရွ႕ကိုယြန္း..၊ အေနာက္ကိုျပန္..၊ ေတာင္ကိုကပ္..၊ ေျမာက္ကိုႏွင္..၊ အေနာက္ေတာင္မွာ ခဏ တန္႔ ရင္း သက္ပ်င္းခ်..၊ အေရွ႕ေျမာက္မွာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုး ေနာက္တစ္လွမ္းျပန္ဆုတ္.. အေနာက္ေျမာက္ မွာ ခပ္ေျပေျပ ေျခဆင္း ထိုင္လို ထိုင္..၊ အေ႐ွ႕ေတာင္မွာ အားေတြထပ္ယူ..၊ ဘုရား.. ဘုရား..!! အရပ္ ႐ွစ္မ်က္ႏွာမွာ လုပ္ခ်င္တိုင္းကို လုပ္ေနေတာ့တာပါလား... ႐ႈပ္ကုန္ၿပီ... ေဟးးး.. ျပန္လာ ခဲ့ ငါ့ ခႏၶာဆီ..!!

စိတ္ နဲ႔ ကိုယ္ အကပ္မွာ လူက ယိုင္နဲ႔နဲ႔... အေတြးေတြက ခပ္ထံုထံု.. နားက ထိုင္းလာသလိုလို.. အျမင္ အာ႐ံုေတြ က မႈန္ဝါးေနျပန္ ပါေရာ လား..!! အသံတစ္ခု ထြက္ဖို႔ကိုေတာင္ ႀကိဳးစားဖန္တီး ယူေနရျပန္ သလိုလို.. သက္ျပင္း ကို မႈတ္ထုတ္ ဖို႔ေတာင္ ေဇာေခၽြးေတြ ျပန္လို႔.. ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္သီခ်င္း ျပန္ေက်ာ့ မလာ မွီ မသယ္ႏိုင္ တဲ့ လက္နဲ႔ ကဗ်ာေကာက္စပ္... အို.. မပီျပင္ လိုက္တာေလ..!!

ေသာကေစရာ
မေနသာ၍
ပူးတံုခြာတံု 
စိတ္ထင္ပံုေျပာင္း 
အာ႐ံုေကာင္းလို႔ 
ျဖစ္ေၾကာင္းစံုသည္
မည္သူမျပဳ မိမိမႈတည္း..။


ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ စာေတြကို အဆက္စပ္မဲ့ ေရးရင္းစာပုိဒ္ေတြျဖစ္.. လုပ္ဟ..!! ဒါသည္လည္း စိတ္အလိုပဲ မဟုတ္ေလ လား..!! ဒီလိုနဲ႔ ဒန္ (ေမာ္ဒန္) မက်.. ဟန္မက်နဲ႔ ခ်ဥ္ျခင္းက တက္လာျပန္ေတာ့.. ခပ္ေရးေရး အာ႐ံုခံ လို႔ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ကို ထပ္ေရး.. ဟားးးး... တကယ္ မႏိုင္ဘူးေတာ့ဘူး ဒီစိတ္ရယ္.....!!

ထူးမထူးေတာ့မသိ
ခ်ဥ္တူးတူးကိုမွ ႀကိဳက္မိတဲ့အခါ..
ငါ့စိုက္ခင္းမွာ သံပုရာေတြသာပ်ိဳးလို႔
အခ်ဥ္ေပါက္ေနတဲ့ စိတ္နဲ႔
ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္စာေတြေရးမိ
အခ်ိဳဖက္ဖို႔ ႀကံ မခင္းႏိုင္တဲ့ ငါ့စိုက္ခင္းမွာ...
ကိုယ္တိုင္အခ်ဥ္သိပ္
ကိုယ္တိုင္ပဲ ပြဲတည္လို႔
ကဲ... ေကာင္းေလစြ 
ငါ့အခ်ဥ္ပြဲ....
ဖတ္သူခ်ဥ္မည္ မုခ်တည္း..။


(ခင္ေလးငယ္)  
Tuesday, February 10, 2008